Πορτοκαλί Κρασιά
ΑΘΗΝΑ 22/05/2014
Θα έχετε ακούσει κάποιο από τα αστεία που ζητούν το αντίθετο μιας λέξης, π.χ. το αντίθετο του βιομήχανος ή το αντίθετο της λέξης φανταστικό. Έχω ένα άλλο, αν και σε διαφορετικό κλίμα, γνωρίζετε ποιο είναι το αντίθετο του ροζέ κρασιού;
Αν ο βιομήχανος έχει για αντίθετο το μηχανόβιο και το φανταστικό το λεμονάδα στη Ρόδο (Φάντα στην Κω), το ροζέ κρασί τι έχει; Μα φυσικά το …πορτοκαλί κρασί! Για να αφήσω τις κρυάδες εξηγώ: Γνωρίζετε πώς παράγονται τα ροζέ κρασιά;
Σε προηγούμενη ανάρτηση στο site έγραψα για τις παραλλαγές των μεθόδων παραγωγής τους. Θυμίζω: Σε γενικές γραμμές και αφού απαγορεύεται η παραγωγή ροζέ κρασιού από ανάμειξη λευκού και κόκκινου κρασιού, το ροζέ προκύπτει από κόκκινα (καμιά φορά μαζί με λευκά) σταφύλια τα οποία πατάμε και αφήνουμε με τις φλούδες (οι οποίες έχουν τις χρωστικές) για πολύ μικρό χρονικό διάστημα, αρκετό όμως για να πάρουν το ροδαλό τους χρώμα.
Τις φλούδες μετά από την πολύ μικρή παραμονή τους με το μούστο τις αφαιρούμε και αφήνουμε τη ζύμωση να μετατρέψει το μούστο σε κρασί. Αυτή είναι χοντρικά η μέθοδος που αν ακολουθήσουμε με λευκά σταφύλια μας δίνει το λευκό κρασί.
Η διαφορά της οινοποίησης λευκού και κόκκινου κρασιού δεν έγκειται μονάχα στο ότι χρησιμοποιούμε διαφορετικό χρώμα σταφύλι αλλά κυρίως στο ότι το μούστο των λευκών σταφυλιών τον αφήνουμε να ζυμώσει χωρίς τις φλούδες ενώ όταν θέλουμε να φτιάξουμε κόκκινο κρασί αφήνουμε τις φλούδες να δώσουν το χρώμα τους στο μούστο που θα γίνει κόκκινο κρασί καθ’ όλη τη διάρκεια της ζύμωσης.
Αυτά σε πολύ αδρές γραμμές. Χαλαρά μιλώντας το ροζέ κρασί προκύπτει από κόκκινο σταφύλι που του κάνουμε ‘λευκή’ οινοποίηση. Λέω χαλαρά γιατί δεν είναι ακριβώς έτσι – από κόκκινο σταφύλι μπορούμε να πάρουμε ακόμη και λευκό ή Gris κρασί αν ο αποχωρισμός του μούστου από τις φλούδες γίνει αμέσως, ενώ προκειμένου για ροζέ οι φλούδες παραμένουν έστω και για λίγες ώρες μαζί με το χυμό.
Τι θα γίνει όμως αν πάμε να κάνουμε ‘ερυθρή’ οινοποίηση σε λευκό σταφύλι, δηλαδή να αφήσουμε τις φλούδες με το χυμό κατά τη διάρκεια της ζύμωσης; Τα λευκά σταφύλια δεν έχουν στις φλούδες τους την ποσότητα των χρωστικών που λέγονται ανθοκυάνες έτσι όσο και να τις αφήσουμε δεν θα δώσουν πολύ χρώμα, αλλά παρόλα αυτά το κρασί θα πάρει μια σκούρα πορτοκαλί απόχρωση.
Θα μου πείτε φτιάχνει κανείς έτσι κρασί; Τεχνικά μιλώντας η παρουσία χρωστικών, φαινολών και τανινών από τις φλούδες δεν μπορεί να δώσει ένα λευκό κρασί όπως το ξέρουμε, γι αυτό αυτές οι ουσίες θεωρούνται ανεπιθύμητες προκειμένου για κρασί από λευκά σταφύλια.
Πολλοί ερασιτέχνες όμως που έχουν ένα αμπελάκι ακολουθούν αυτή τη μέθοδο και στην Ιταλία μέχρι να επικρατήσουν τα καθαρά και τεχνικώς ‘σωστά’ λευκά κρασιά στην αγορά τη δεκαετία του ’60, τα πορτοκαλί κρασιά ήταν πολύ συνηθισμένα. Στις μέρες μας όμως εκτός από τους ερασιτέχνες υπάρχουν και κάποιο σοβαροί οινοποιοί οι οποίοι εξειδικεύονται στην παραγωγή τέτοιων κρασιών.
Ο πρώτος που έγινε γνωστός φτιάχνωντας τέτοια κρασιά ήταν ο Ιταλο-Σλοβένος Josko Gravner στο Friuli της βόρειο-ανατολικής Ιταλίας στις πλαγιές κοντά στα σύνορα με τη Σλοβενία. Ο Gravner εκτός από την ανορθόδοξη πρακτική για επαγγελματία οινοποιό της παραγωγής πορτοκαλί κρασιών κάνει και άλλα ‘τρελά’ πράγματα. Πιο χαρακτηριστικό απ’ όλα είναι ότι για τη ζύμωση χρησιμοποιεί αντί για ανοξείδωτες δεξαμενές ή ξύλινα βαρέλια τεράστια πήλινα πιθάρια τα οποία θάβει στο χώμα.
Αυτά τα προμηθεύεται από τη Γεωργία, kwevri στην τοπική γλώσσα, μιας και εκεί μόνο έχει επιβιώσει η αρχαία τέχνη της κατασκευής τους και εκεί χρησιμοποιούνται στην οινοποίηση, μια παράδοση που λέγεται ότι έχει ιστορία 5.000 χρόνων.
Ο Gravner έχει εμπνεύσει αρκετούς συντοπίτες του, μεταξύ αυτών και των εγκατεστημένο στην περιοχή και παντρεμένο με Ιταλίδα Έλληνα Βαγγέλη Παράσχο, σε τέτοιο βαθμό που μπορούμε να μιλάμε για τη σχολή των Πορτοκαλί κρασιών του Friuli. Πώς είναι αυτά τα κρασιά;
Κατ’ αρχήν το χρώμα τους είναι βαθύ πορτοκαλί, ούτε χρυσό όπως τα γλυκά ή τα παλαιωμένα λευκά κρασιά, αλλά ούτε και ροζέ, αλλά πορτοκαλί. Πολύ συχνά δε αυτά τα κρασιά είναι και θολά διότι η σχολή του Gravner οινοποιεί συνήθως με ελάχιστες παρεμβάσεις στα πρότυπα των λεγόμενων ‘φυσικών’ κρασιών και έτσι αποφεύγεται το φιλτράρισμα και η διαύγαση.
Στη μύτη τα αρώματα της φλούδας ώριμου πορτοκαλιού, κίτρου και κυδωνιού κυριαρχούν ανεξάρτητα από την ποικιλία του σταφυλιού που έχει χρησιμοποιηθεί. Μια κριτική σε αυτά τα κρασιά είναι ότι είναι όλα ίδια. Αυτό είναι πολύ λάθος όμως. Αν εξαιρέσουμε τις προφανείς ομοιότητες του κοινού στυλ, τα κρασιά αυτά παρουσιάζουν μεγάλη ποικιλία διαφορετικών αρωμάτων και γεύσης.
Άλλα αρώματα που συναντάμε είναι από νεκταρίνι, ροδάκινο, μέλι και ξηρούς καρπούς αλλά και λουλούδια. Δεν είναι λίγες δε οι φορές που τα αρώματα αυτά πλαισιώνονται από μια οξειδωτική νότα που οφείλεται αφενός στο ότι κατά τη ‘φυσική’ οινοποίησή τους τα αντιοξειδωτικά θειώδη έχουν χρησιμοποιηθεί με μεγάλη φειδώ και αφετέρου στο ότι τα πήλινα πιθάρια είναι πιο διαπερατά από το οξυγόνου από τα δρύινα βαρέλια.
Η πρώτη αίσθηση από τη μύτη μπορεί να παραπέμψει σε αρώματα γλυκού κρασιού πράγμα που η πρώτη γουλιά διαψεύδει καθώς τα περισσότερα πορτοκαλί κρασιά είναι ξηρά. Στο στόμα έχουν αρκετό όγκο, συχνά το αλκοόλ είναι γενναιόδωρο προσφέροντας γλύκα και στρογγυλάδα και υφή τους είναι αρκετά λιπαρή. Συχνά παρόλο που έχουν προκύψει από τα φτωχά σε τανίνες λευκά σταφύλια αφήνουν μια στυφάδα στην επίγευση. Δεν είναι για όλους αυτά τα κρασιά καθώς απαιτούν μια εξοικείωση λόγω του πολύ ιδιαίτερου χαρακτήρα τους.
Η θολή όψη και τα οξειδωτικά αρώματα όμως είναι χαρακτηριστικά που πολύ εύκολα μπορούν να ωθήσουν κάποιον να τα απορρίψει. Αν όμως τα προσεγγίσουμε με πιο ανοιχτό πνεύμα θα μπορέσουμε να γευτούμε κρασιά πολύ όμορφα και εντελώς ιδιαίτερα.
Πάλι βέβαια θα πω το προφανές, ότι υπάρχουν τα καλά και τα όχι τόσο καλά πορτοκαλί κρασιά… Εκτός από το Friuli και την ίδια τη Σλοβενία, πορτοκαλί κρασιά παράγονται στη Γαλλία, τη Γερμανία, την Αυστραλία , τη Νέα Ζηλανδία και στην Καλιφόρνια.
Στην Ελλάδα παλαιότερα γινόταν εισαγωγή των κρασιών του Παράσχου και πιθανόν να υπάρχουν ακόμα σε κάποιες κάβες. Σίγουρα όμως θα βρείτε τα μαγικά κρασιά του Gravner, αλλά και κάποιων άλλων στο εστιατόριο του Ιβαν Οταβιάνι στο Κολωνάκι.
Εκτός από τον Gravner μεγάλα ονόματα είναι ο Paolo Bea από την Umbria, το οινοποιείο De Conciliis, o Edi Kante, o Stanislao Radikon, o Zidarich, o Vodopivec και ο Kristianic. Αν τα συναντήσετε σας συστήνω να μη διστάσετε να τα δοκιμάσετε με …ανοιχτό μυαλό.
Στέφανος Τσαλαβούτας AIWS
------------------------------------------
Πορτοκαλί Κρασί
Η δημοτικότητά τους συνεχώς ανεβαίνει και σιγά σιγά κάνουν την εμφάνισή τους και στο Ελληνικό αμπελώνα. Τα Πορτοκαλί Κρασιά είναι μια σύγχρονη τάση με ρίζες στο παρελθόν και σίγουρα θα μας αποσχολήσουν στο κοντινό μέλλον.
Τι είναι λοιπόν τα πορτοκαλί κρασιά;
Για την παρασκευή των σύγχρονων λευκών κρασιών, τα σταφύλια σπάζονται και τα στερεά τμήματα διαχωρίζονται γρήγορα από το χυμό για να διατηρηθεί το ανοιχτόχρωμο χρώμα του κρασιού. Τα Πορτοκαλί κρασιά είναι λευκά κρασιά που παράγονται ακολουθώντας τη διαδικασία που εφαρμόζεται στα κόκκινα, με παρατεταμένη δηλαδή διαβροχή των θρυμματισμένων φλοιώντων σταφυλιών και των σπόρων. Σε άλλες περιπτώσεις η παραγωγή πορτοκαλί κρασιών γίνεται με την οινοποίηση ερυθρωπών ποικιλιών σε υψηλότερες από το κανονικό θερμοκρασίες που φτάνουν τους 25ο C, μετά από αφαίρεση των στέμφυλων.
Συχνά η ζύμωση πραγματοποιείται σε πήλινα δοχεία ή ξύλινα βαρέλια ακολουθώντας αρχαίες πρακτικές και οινικές παραδόσεις που έχουν ρίζες στην περιοχή του Καυκάσου.
Η αναβίωσή τους ξεκίνησε στα σύνορα Ιταλίας – Σλοβενίας και η τάση αναπτύχθηκε γρήγορα και στις δύο πλευρές. Πατέρας της νέας τάσης θεωρείται ο Ιταλο-Σλοβένος Josko Gravner που ενώ ήταν παραγωγός κάποιων από τα πιο ευκολόπιοτα λευκά κρασιά της Ιταλίας, αποφάσισε να πάψει να ακολουθεί τις σύγχρονες οινοποιητικές τεχνικές, δοκιμάζοντας εκείνες του μακρινού παρελθόντος. Στα μέσα της δεκαετίας του 90 αναζήτησε έμπνευση στην αρχαία οινοποιητική ζώνη της Γεωργίας. Εκεί ανακάλυψε τα qvevri, πήλινα δοχεία στα οποία ζύμωνε το κρασί στην αρχαιότητα, θαμμένο στο έδαφος.
Οι πρώτες κιόλας δοκιμές της αρχέγονης μεθόδου έδωσαν ιδιαίτερου ενδιαφέροντος κρασιά που απόκτησαν φανατικούς φίλους αλλά στον αντίποδα προκάλεσαν και έντονες αντιδράσεις.
Σίγουρα ιδιαίτερα, τα πορτοκαλί κρασιά κυμαίνονται χρωματικά από λαμπερό χρυσαφένιο χρώμα έως μέτριου βάθους καφές. Στον ουρανίσκο, συχνά διαθέτουν την υφή, το σώμα και τις τανίνες ερυθρών οίνων καθώς και τα φρούτα και τη μεταλλικότητα λευκών. Πολλά διαθέτουν γήινα χαρακτηριστικά, πλούσια κρεμώδη υφή και χαρακτηριστικά παλαίωσης.
Στην Ελλάδα οι χαρακτηριστικότερες εκδοχές πορτοκαλί κρασιών είναι αυτή του Ροδίτη του Κτήματος Τάτση, του ΜΕΤΑ της Πιερείας Ερατεινής και του Orange του Ανατολικού Αμπελώναπου μόλις κυκλοφόρησε, ενώ νέες πειραματικές οινοποιήσεις βρίσκονται σε εξέλιξη.
Εσείς έχετε δοκιμάσει τη νέα τάση των Orange Wines;
Η δημοτικότητά τους συνεχώς ανεβαίνει και σιγά σιγά κάνουν την εμφάνισή τους και στο Ελληνικό αμπελώνα. Τα Πορτοκαλί Κρασιά είναι μια σύγχρονη τάση με ρίζες στο παρελθόν και σίγουρα θα μας αποσχολήσουν στο κοντινό μέλλον.
Τι είναι λοιπόν τα πορτοκαλί κρασιά;
Για την παρασκευή των σύγχρονων λευκών κρασιών, τα σταφύλια σπάζονται και τα στερεά τμήματα διαχωρίζονται γρήγορα από το χυμό για να διατηρηθεί το ανοιχτόχρωμο χρώμα του κρασιού. Τα Πορτοκαλί κρασιά είναι λευκά κρασιά που παράγονται ακολουθώντας τη διαδικασία που εφαρμόζεται στα κόκκινα, με παρατεταμένη δηλαδή διαβροχή των θρυμματισμένων φλοιώντων σταφυλιών και των σπόρων. Σε άλλες περιπτώσεις η παραγωγή πορτοκαλί κρασιών γίνεται με την οινοποίηση ερυθρωπών ποικιλιών σε υψηλότερες από το κανονικό θερμοκρασίες που φτάνουν τους 25ο C, μετά από αφαίρεση των στέμφυλων.
Συχνά η ζύμωση πραγματοποιείται σε πήλινα δοχεία ή ξύλινα βαρέλια ακολουθώντας αρχαίες πρακτικές και οινικές παραδόσεις που έχουν ρίζες στην περιοχή του Καυκάσου.
Η αναβίωσή τους ξεκίνησε στα σύνορα Ιταλίας – Σλοβενίας και η τάση αναπτύχθηκε γρήγορα και στις δύο πλευρές. Πατέρας της νέας τάσης θεωρείται ο Ιταλο-Σλοβένος Josko Gravner που ενώ ήταν παραγωγός κάποιων από τα πιο ευκολόπιοτα λευκά κρασιά της Ιταλίας, αποφάσισε να πάψει να ακολουθεί τις σύγχρονες οινοποιητικές τεχνικές, δοκιμάζοντας εκείνες του μακρινού παρελθόντος. Στα μέσα της δεκαετίας του 90 αναζήτησε έμπνευση στην αρχαία οινοποιητική ζώνη της Γεωργίας. Εκεί ανακάλυψε τα qvevri, πήλινα δοχεία στα οποία ζύμωνε το κρασί στην αρχαιότητα, θαμμένο στο έδαφος.
Οι πρώτες κιόλας δοκιμές της αρχέγονης μεθόδου έδωσαν ιδιαίτερου ενδιαφέροντος κρασιά που απόκτησαν φανατικούς φίλους αλλά στον αντίποδα προκάλεσαν και έντονες αντιδράσεις.
Σίγουρα ιδιαίτερα, τα πορτοκαλί κρασιά κυμαίνονται χρωματικά από λαμπερό χρυσαφένιο χρώμα έως μέτριου βάθους καφές. Στον ουρανίσκο, συχνά διαθέτουν την υφή, το σώμα και τις τανίνες ερυθρών οίνων καθώς και τα φρούτα και τη μεταλλικότητα λευκών. Πολλά διαθέτουν γήινα χαρακτηριστικά, πλούσια κρεμώδη υφή και χαρακτηριστικά παλαίωσης.
Στην Ελλάδα οι χαρακτηριστικότερες εκδοχές πορτοκαλί κρασιών είναι αυτή του Ροδίτη του Κτήματος Τάτση, του ΜΕΤΑ της Πιερείας Ερατεινής και του Orange του Ανατολικού Αμπελώναπου μόλις κυκλοφόρησε, ενώ νέες πειραματικές οινοποιήσεις βρίσκονται σε εξέλιξη.
Εσείς έχετε δοκιμάσει τη νέα τάση των Orange Wines;
------------------------------------------
Πορτοκαλί κρασί: Η νέα μόδα που κατακτά με το μεθυστικό άρωμα & το ξεχωριστό του χρώμα
Η δημοτικότητά τους συνεχώς ανεβαίνει και σιγά σιγά κάνουν την εμφάνισή τους και στο Ελληνικό αμπελώνα. Τα Πορτοκαλί Κρασιά είναι μια σύγχρονη τάση με ρίζες στο παρελθόν και σίγουρα θα μας αποσχολήσουν στο κοντινό μέλλον.
11 Αυγούστου 2015 - 9:03μμ
Για την παρασκευή των σύγχρονων λευκών κρασιών, τα σταφύλια σπάζονται και τα στερεά τμήματα διαχωρίζονται γρήγορα από το χυμό για να διατηρηθεί το ανοιχτόχρωμο χρώμα του κρασιού. Τα Πορτοκαλί κρασιά είναι λευκά κρασιά που παράγονται ακολουθώντας τη διαδικασία που εφαρμόζεται στα κόκκινα, με παρατεταμένη δηλαδή διαβροχή των θρυμματισμένων φλοιώντων σταφυλιών και των σπόρων. Σε άλλες περιπτώσεις η παραγωγή πορτοκαλί κρασιών γίνεται με την οινοποίηση ερυθρωπών ποικιλιών σε υψηλότερες από το κανονικό θερμοκρασίες που φτάνουν τους 25ο C, μετά από αφαίρεση των στέμφυλων.
Συχνά η ζύμωση πραγματοποιείται σε πήλινα δοχεία ή ξύλινα βαρέλια ακολουθώντας αρχαίες πρακτικές και οινικές παραδόσεις που έχουν ρίζες στην περιοχή του Καυκάσου.
Η αναβίωσή τους ξεκίνησε στα σύνορα Ιταλίας – Σλοβενίας και η τάση αναπτύχθηκε γρήγορα και στις δύο πλευρές. Πατέρας της νέας τάσης θεωρείται ο Ιταλο-Σλοβένος Josko Gravner που ενώ ήταν παραγωγός κάποιων από τα πιο ευκολόπιοτα λευκά κρασιά της Ιταλίας, αποφάσισε να πάψει να ακολουθεί τις σύγχρονες οινοποιητικές τεχνικές, δοκιμάζοντας εκείνες του μακρινού παρελθόντος. Στα μέσα της δεκαετίας του 90 αναζήτησε έμπνευση στην αρχαία οινοποιητική ζώνη της Γεωργίας. Εκεί ανακάλυψε τα qvevri, πήλινα δοχεία στα οποία ζύμωνε το κρασί στην αρχαιότητα, θαμμένο στο έδαφος.
Οι πρώτες κιόλας δοκιμές της αρχέγονης μεθόδου έδωσαν ιδιαίτερου ενδιαφέροντος κρασιά που απόκτησαν φανατικούς φίλους αλλά στον αντίποδα προκάλεσαν και έντονες αντιδράσεις.
Σίγουρα ιδιαίτερα, τα πορτοκαλί κρασιά κυμαίνονται χρωματικά από λαμπερό χρυσαφένιο χρώμα έως μέτριου βάθους καφές. Στον ουρανίσκο, συχνά διαθέτουν την υφή, το σώμα και τις τανίνες ερυθρών οίνων καθώς και τα φρούτα και τη μεταλλικότητα λευκών. Πολλά διαθέτουν γήινα χαρακτηριστικά, πλούσια κρεμώδη υφή και χαρακτηριστικά παλαίωσης.
Στην Ελλάδα οι χαρακτηριστικότερες εκδοχές πορτοκαλί κρασιών είναι αυτή του Ροδίτη του Κτήματος Τάτση και του Πορτοκαλί Μεθυμναίου ενώ νέες πειραματικές οινοποιήσεις βρίσκονται σε εξέλιξη.
Πηγή: botilia.gr
ΕΙΔΑΜΕ ΕΔΩ
------------------------------------------
Το πορτοκαλί κρασί θα είναι
το ποτό του 2017
Μέχρι τώρα γνωρίζαμε για κόκκινο, λευκό και ροζέ κρασί, ωστόσο το… πορτοκαλί κρασί θα είναι όπως φαίνεται το ποτό του 2017.
Πρόκειται για ένα συνδυασμό από το γευστικό πλούτο που προσφέρει το κόκκινο κρασί και από την φρεσκάδα που δίνει το λευκό.
Το πορτοκαλί κρασί παίρνει το όνομά του καθαρά από το χρώμα του, αφού δεν περιέχει εσπεριδοειδή.
Ενώ ο χυμός από τα σταφύλια και οι φλούδες διαχωρίζονται αμέσως όταν παράγεται το λευκό κρασί, στο πορτοκαλί κρασί, οι φλούδες παραμένουν. Αυτή η διαδικασία – γνωστή ως επαφή με τις φλούδες – παράγει τανίνες, ένα ουσιαστικό συστατικό του κρασιού. Οι φλούδες των σταφυλιών μπορούν να διατηρηθούν στο κρασί από μία βδομάδα έως ένα χρόνο για να δημιουργήσουν διαφορετικά χρώματα και γεύσεις.
Επίσης, σπάνια χρησιμοποιούνται ζυμομήκυτες. Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι το κρασί να έχει μια πιο φρουτώδης γεύση.
Η Amelia Singer, οινολόγος του ITV, δήλωσε πρόσφατα στην Evening Standard, ότι τα καλύτερα πορτοκαλί κρασιά έχουν «συναρπαστικό άρωμα, σε συνδυασμό με μια όμορφη ένταση από μελίρρυτο, και δυναμική πρόσφυση από τις τανίνες».
Το πορτοκαλί κρασί είναι «απίστευτα ευέλικτο», πρόσθεσε και μπορεί να συνδυαστεί με τυρί, καθώς και με την ινδική κουζίνα, με πιάτα από της Αιθιοπίας, την περσική κουζίνα και τα μαροκινά πιάτα, λόγω της οξύτητας που έχει και της φρουτώδους γεύσης του.
Πηγή: protothema.gr
ΕΙΔΑΜΕ ΕΔΩ
------------------------------------------
Orange wine is the new rosé
At Anfora in the West Village, a server pours a wine with a distinct orange glint, like the last rays of a summer sunset. In a certain light, it could be mistaken for an easy drinking, easily forgettable rosé — until you have a sip.
This wine, called Coenobium “Ruscum,” is made at a nunnery in Lazio, Italy, and its intense aromas and tastes run to dried pears, sage and hazelnuts. In place of a rosé’s cheery gulpability, this sipper verges on austere, with a bit of tannin that nips at your gums, as if it were a red. But Coenobium (Latin for “convent”) is an orange wine, an ancient style from the republic of Georgia that’s come into vogue in modern wine circles.
“This category may be the oldest, but it’s also the newest category in the Western world,” says Joe Campanale, wine director for Anfora.
While rosés are made with red wine grapes whose skin is removed early in the process, leaving just a hint of color, oranges are made in the opposite style. They come from white wine grapes that are left to macerate with their skins on, instead of separating the pressed juices from the skins to preserve clarity and avoid tannins. The result is a pour with a unique amber hue, tannins that grip your mouth, and flavors and aromas that range from musk to mushrooms to orange Creamsicle.
“These are not refreshing white wines,” says Campanale.
“The first thing I tell people is to put on the shelf everything you already know about wine,” says wine blogger Alice Feiring of how to approach a glass of orange. “Then I tell them that they are about to experience a snapshot into how wines must have tasted centuries ago. ”
Orange wines have been made in the republic of Georgia for thousands of years, but more recently Italy and Slovenia have produced them. Now vintners from Long Island to Australia are jumping on the trend. But not everyone’s a fan.
“I’m more intrigued than enamored by them,” says Josh Wesson, a former champion sommelier and founder of the Best Cellars retail shops. “I tend to savor fruit in wine. Orange wines trade that for other things.”
If you’re trying orange wine for the first time, it’s critical to enjoy them with an appropriate food — salty, smoky, richer fare like hard cheeses and cured meats are a safe bet — at a place that cares about them.
“They need to be served the right way—at cool cellar temperature and maybe even with decanting,” says Pascaline Lepeltier, wine director at the soon-to-reopen Rouge Tomate.
Even then, Campanale cautions that it might not be love at first sip. “Some will love it immediately, some will be repulsed, and some will be intrigued,” he says. “ You need a certain mind-set.”
Or, as wine radio personality Levi Dalton puts it, “These are not wines that come to you. You have to come to them.”
5 orange wines to try
Pheasant’s Tears Rkatsiteli 2011
This amber-tinted Georgian bottle is aged in clay vessels buried in earth; it has a smokey aroma and tastes of lychee. $19 a bottle at Thirst Wine Merchants, 187 Dekalb Ave., Brooklyn
Coenobrium “Ruscum” 2011
Bursting with nutty, spicy, even guava notes, this is a good starter orange. $17 a glass at Anfora Wine Bar, 34 Eighth Ave.
Fog Monster 2012
“Up front, it’s in the happy honey zone, then white grapefruit takes over,” says L.J. Hollins, wine director at Kilo Wine Bar, of this California option aged in concrete. $65 a bottle at Kilo Wine Bar, 857 Ninth Ave.
Gravner Anfora Ribolla Gialla 2004
Calm and rich, it delivers a mouthful of autumn essences. $89.99 a bottle at Italian Wine Merchants, 108 E. 16th St.
Brooklyn Oenology Gewurztraminer 2012
This Finger Lakes entry is the color of ripe cantaloupe, and evokes jasmine tea, ginger and citrus. “I tell people it tastes like a high-class orange Creamsicle,” says server Jose Cepin. $25.99 a bottle at the BOE tasting room, 209 Wythe Ave., Brooklyn
------------------------------------------
Forget Red, White, and Rosé—Orange Wine Is What You Should Be Sipping This Fall
Five years ago marked the entrance of “orange wine”—an obscure category that has stirred some very vocal proponents and riled some very vocal detractors—into the international wine scene. Though the style has been produced for quite some time, the “orange” description was purportedly coined in 2004 by a U.K.-based wine importer who encountered a bottle in winemaker Frank Cornelissen’s cellar in Sicily. It refers to certain white wines (yes, they’re made from white grapes) that fall somewhere on the color spectrum of fall foliage. Their flavors also have great autumnal appeal, since many can be downright and broodingly earthy. Orange wine has become somewhat of a derogatory term amongst sommeliers, and some restaurants have taken to listing them as amber, which is a more accurate description of color in many cases. “I prefer skin-fermented,” says Master Sommelier Pascaline Lepeltier of NYC’s soon-to-reopen Rouge Tomate, referring to the method by which the wine is made: fermented on the skins, or "macerated," the same way a red wine obtains its color and texture.
Think of the wine like tea, with maceration akin to steeping. The longer it macerates, the more character, depth of color, tannins, and bitterness is extracted. It’s the way whites were made in ancient times, before the advent of stainless steel tanks, pumps, and filtration systems. Some producers today are even producing orange wines in clay vessels called amphorae, which are dug into the ground to protect the wine from oxidation, light, and temperature fluctuations.
Sure, orange wines can be challenging for those not used to so much texture in their whites, and some may seem like hippie wines: made in strangely rustic ways, showing their bumps, bruises, and the signature of the winemakers who loved them. But the best examples prove that skin contact can amplify flavors where conventional white winemaking would distill them down to their essence. They’re great if you’re in a bind for something to pair with funkier fare—like sweetbreads, chicken liver mousse, or game birds—as well as with the autumnal bounty of your fall dinner table.
It’s a tradition that is still very much alive in Eastern Europe, like in Georgia, where Lepeltier recently traveled to study up on the technique, and has slowly but surely migrated west and even into the New World, with several prominent wineries in California now practicing skin-fermentation.
Here are seven skin-fermented wines to try this fall:
2013 Iago’s Wine Chinuri
Kartli Republic of Georgia; $19
Iago Bitarishvili founded his winery in 2003 to realize his dream of making wine in the traditional homespun way of his region. So he crushes his organically grown chinuri grapes in a large, hollowed-out log and empties the resulting juice and skins into earthenware vessels called qvevri, which then remain buried in the ground for up to six months. It may sound like alchemy, but the result is a fascinating mouthful: pear, autumn honey, buckwheat, and eastern spices, with the structure of a red wine built for aging. Try it with hard cheeses and charcuterie or more substantial vegetarian fare like bitter greens and eggplant.
For information: wine-searcher.com
Kartli Republic of Georgia; $19
Iago Bitarishvili founded his winery in 2003 to realize his dream of making wine in the traditional homespun way of his region. So he crushes his organically grown chinuri grapes in a large, hollowed-out log and empties the resulting juice and skins into earthenware vessels called qvevri, which then remain buried in the ground for up to six months. It may sound like alchemy, but the result is a fascinating mouthful: pear, autumn honey, buckwheat, and eastern spices, with the structure of a red wine built for aging. Try it with hard cheeses and charcuterie or more substantial vegetarian fare like bitter greens and eggplant.
For information: wine-searcher.com
2011 Kabaj Rebula
Goriška Brda, Slovenia; $24
Since very little has been written on the ancient methods, Kabaj’s winemaker—Jean-Michel Morel—opted to study at a Georgian monastery to fine-tune his craft. This rebula (the Slovenian name for Italy’s ribolla) ferments with the skins for thirty days to attain its rich texture and glowing amber hue while retaining vibrancy of fruit—like ripe peach and apricot reined in by savory herbal tones. It calls for sipping outside in the cool fall air and pairs impressively well with anything from tuna crudo to veal sweetbreads.
For information: wine-searcher.com
Goriška Brda, Slovenia; $24
Since very little has been written on the ancient methods, Kabaj’s winemaker—Jean-Michel Morel—opted to study at a Georgian monastery to fine-tune his craft. This rebula (the Slovenian name for Italy’s ribolla) ferments with the skins for thirty days to attain its rich texture and glowing amber hue while retaining vibrancy of fruit—like ripe peach and apricot reined in by savory herbal tones. It calls for sipping outside in the cool fall air and pairs impressively well with anything from tuna crudo to veal sweetbreads.
For information: wine-searcher.com
2008 Radikon Ribolla Gialla
Friuli-Venezia Giulia, Italy; $55 (500mL)
Stanko Radikon’s vineyard lies in the village of Oslavia in Italy’s Friuli, just shy of the Slovenian border, and his wines certainly show that cultural cross-pollination. Believing firmly that the true character of ribolla gialla grapes is contained in the skins, he allows this wine an extra-long maceration, resulting in an intense gold hue and a slight cloudiness due to its unfiltered nature. It is full-bodied and packed with wild floral aromas, stone fruit, and spice.
For information: wine-searcher.com
Friuli-Venezia Giulia, Italy; $55 (500mL)
Stanko Radikon’s vineyard lies in the village of Oslavia in Italy’s Friuli, just shy of the Slovenian border, and his wines certainly show that cultural cross-pollination. Believing firmly that the true character of ribolla gialla grapes is contained in the skins, he allows this wine an extra-long maceration, resulting in an intense gold hue and a slight cloudiness due to its unfiltered nature. It is full-bodied and packed with wild floral aromas, stone fruit, and spice.
For information: wine-searcher.com
2010 Zidarich Malvasia
Carso, Italy; $54
A disciple of Radikon, Benjamin Zidarich tends his vines in the Carso sub-district of Friuli, named for the hard karst limestone soil out of which the local winemakers carve their deep, winding cellars. That minerality is also present in this malvasia, which ferments “sulle bucce” (on the skins), enhancing both the wine’s citrine glow and the juiciness of its fruit. It also bears a distinct saline character it can only get from its proximity to the Adriatic Sea. If you like this and are game for something more intense, try his Prulke—a blend of vitovska, malvasia, and sauvignon blanc.
For information: wine-searcher.com
Carso, Italy; $54
A disciple of Radikon, Benjamin Zidarich tends his vines in the Carso sub-district of Friuli, named for the hard karst limestone soil out of which the local winemakers carve their deep, winding cellars. That minerality is also present in this malvasia, which ferments “sulle bucce” (on the skins), enhancing both the wine’s citrine glow and the juiciness of its fruit. It also bears a distinct saline character it can only get from its proximity to the Adriatic Sea. If you like this and are game for something more intense, try his Prulke—a blend of vitovska, malvasia, and sauvignon blanc.
For information: wine-searcher.com
2012 COS Pithos Bianco
Sicilia, Italy; $34
Giambattista Cilia and Giusto Occhipinti of Sicily’s COS began experimenting with fermenting their wines in clay amphorae around 2000 to discover that the ones obtained from Spain produced the most interesting results. Pithos Bianco, made from grecanico grapes, undergoes a seven-month maceration in those very vessels, buried in the ground as the Georgians do. Goldenrod in color, it’s a complex web of dried apricot, orange peel, and marzipan flavors, underscored by a seashell-like minerality. Bone-dry and textured like a full-bodied red, it can handle a wide array of savory fare.
For information: wine-searcher.com
Sicilia, Italy; $34
Giambattista Cilia and Giusto Occhipinti of Sicily’s COS began experimenting with fermenting their wines in clay amphorae around 2000 to discover that the ones obtained from Spain produced the most interesting results. Pithos Bianco, made from grecanico grapes, undergoes a seven-month maceration in those very vessels, buried in the ground as the Georgians do. Goldenrod in color, it’s a complex web of dried apricot, orange peel, and marzipan flavors, underscored by a seashell-like minerality. Bone-dry and textured like a full-bodied red, it can handle a wide array of savory fare.
For information: wine-searcher.com
2012 Foradori Nosiola Fontanasanta
Vigneti delle Dolomiti, Italy; $48
When Elisabetta Foradori first tasted the amphora-aged wines of COS in 2009, she began reflecting on her own production of nosiola, a native grape variety in her part of the Dolomites thought to be named for the “nocciola” (hazelnut) aromas it exhibits. In eras past, the wine was fermented on the skins. So she sourced terra cotta tinajas (amphorae) in southern Spain, in which the wine now undergoes a long, slow maceration each vintage. She seems to capture a concentration of energy in addition to aromatics by this method, and although the wine is radiant yellow in color, skin-fermenting curbs rather than accentuates the variety’s inherent bitter quality.
For information: wine-searcher.com
Vigneti delle Dolomiti, Italy; $48
When Elisabetta Foradori first tasted the amphora-aged wines of COS in 2009, she began reflecting on her own production of nosiola, a native grape variety in her part of the Dolomites thought to be named for the “nocciola” (hazelnut) aromas it exhibits. In eras past, the wine was fermented on the skins. So she sourced terra cotta tinajas (amphorae) in southern Spain, in which the wine now undergoes a long, slow maceration each vintage. She seems to capture a concentration of energy in addition to aromatics by this method, and although the wine is radiant yellow in color, skin-fermenting curbs rather than accentuates the variety’s inherent bitter quality.
For information: wine-searcher.com
2014 Dirty & Rowdy Sémillon
Yountville, California; $39
Hardy Wallace of California’s Dirty & Rowdy finds that the grape variety sémillon is particularly suited to skin-fermenting, which brings out its natural earthy, smoky flavors. His sémillon macerates with the skins for approximately two weeks in open-top fermenters, in the same way one would make certain pinot noirs. The deep straw-hued, subtly hazy wine is firm and unyielding at first, opening up to fresh fig and stony-smoky aromas after a hearty decant. Try it with any mushroom or poultry dish, or richer, meatier pastas.
For information: wine-searcher.com
Yountville, California; $39
Hardy Wallace of California’s Dirty & Rowdy finds that the grape variety sémillon is particularly suited to skin-fermenting, which brings out its natural earthy, smoky flavors. His sémillon macerates with the skins for approximately two weeks in open-top fermenters, in the same way one would make certain pinot noirs. The deep straw-hued, subtly hazy wine is firm and unyielding at first, opening up to fresh fig and stony-smoky aromas after a hearty decant. Try it with any mushroom or poultry dish, or richer, meatier pastas.
For information: wine-searcher.com
ΕΙΔΑΜΕ ΕΔΩ
