Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2017
ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΟΙΝΟΧΟΪΑΣ (1)
Νέο εκπαιδευτικό πρόγραμμα οινοχοία 2 W.S.P.C.
ΝΕΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΟΙΝΟΧΟΪΑ 2
MODERN SOMMELIER STUDY PROGRAM
ΕΝΤΑΤΙΚΟ ΑΘΗΝΩΝ – ΜΑΡΤΙΟΣ 2017
ΣΤΟΧΟΙ ΤΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ
Το νέο πρόγραμμα Οινοχοΐας 2/ Modern Sommelier Study Program του W.S.P.C. συνδέει τις αρμοδιότητες του Οινοχόου με τα διάφορα τμήματα λειτουργίας και διοίκησης της εστίασης. Το εκπαιδευτικό αυτό πρόγραμμα καταφέρνει να γεφυρώσει τον ρόλο του Οινοχόου και τις απαιτήσεις μιας επιχείρησης με τις απαιτήσεις του πελάτη και το προσφερόμενο προϊόν, πάντα με στόχο τη μεγιστοποίηση της απόλαυσης του πελάτη. Πρωταρχικός στόχος του προγράμματος Οινοχοΐας 2/ Modern Sommelier Study Program είναι να μεταδώσει και εφαρμόσει στην πράξη το σύστημα ελέγχου διοίκησης, οργάνωσης και τελικής εξυπηρέτησης στα πλαίσια της εργασίας ενός Οινοχόου.
MODERN SOMMELIER STUDY PROGRAM
ΕΝΤΑΤΙΚΟ ΑΘΗΝΩΝ – ΜΑΡΤΙΟΣ 2017
ΣΤΟΧΟΙ ΤΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ
Το νέο πρόγραμμα Οινοχοΐας 2/ Modern Sommelier Study Program του W.S.P.C. συνδέει τις αρμοδιότητες του Οινοχόου με τα διάφορα τμήματα λειτουργίας και διοίκησης της εστίασης. Το εκπαιδευτικό αυτό πρόγραμμα καταφέρνει να γεφυρώσει τον ρόλο του Οινοχόου και τις απαιτήσεις μιας επιχείρησης με τις απαιτήσεις του πελάτη και το προσφερόμενο προϊόν, πάντα με στόχο τη μεγιστοποίηση της απόλαυσης του πελάτη. Πρωταρχικός στόχος του προγράμματος Οινοχοΐας 2/ Modern Sommelier Study Program είναι να μεταδώσει και εφαρμόσει στην πράξη το σύστημα ελέγχου διοίκησης, οργάνωσης και τελικής εξυπηρέτησης στα πλαίσια της εργασίας ενός Οινοχόου.
Εμβαθύνει ιδιαίτερα στην ακολουθία/ ροή του service (Service Sequence) μεταξύ πελάτη και προϊόντος με ανάλυση στις ειδικές κουζίνες και τις κυρίαρχες τάσεις στην Ελληνική και διεθνή γαστρονομία.
Είναι κατάλληλο για αυτούς τους σπουδαστές που επιθυμούν να αποκτήσουν τη γνώση στον τρόπο διαχείρισης, και προώθησης των κρασιών είτε σε περιβάλλον εστιατορίου είτε σε περιβάλλον οινοποιείου (Οινοτουρισμός). Οι σπουδαστές θα διδαχθούν τη διαδικασία του service με εστιασμένες πρακτικές που απαιτούν hands-on προσέγγιση πάνω στην επιλογή ποτηριών & θερμοκρασιών, στο άνοιγμα ήσυχων και αφρωδών κρασιών, στην παρουσίαση, στη μετάγγιση, στον αναλυτικότερο συνδυασμό κρασιού & φαγητού, στη διαχείριση κοστολογίων και κάβας, καθώς και στη διαχείριση προβλημάτων πελατών.
Είναι κατάλληλο για αυτούς τους σπουδαστές που επιθυμούν να αποκτήσουν τη γνώση στον τρόπο διαχείρισης, και προώθησης των κρασιών είτε σε περιβάλλον εστιατορίου είτε σε περιβάλλον οινοποιείου (Οινοτουρισμός). Οι σπουδαστές θα διδαχθούν τη διαδικασία του service με εστιασμένες πρακτικές που απαιτούν hands-on προσέγγιση πάνω στην επιλογή ποτηριών & θερμοκρασιών, στο άνοιγμα ήσυχων και αφρωδών κρασιών, στην παρουσίαση, στη μετάγγιση, στον αναλυτικότερο συνδυασμό κρασιού & φαγητού, στη διαχείριση κοστολογίων και κάβας, καθώς και στη διαχείριση προβλημάτων πελατών.
Οι σπουδαστές θα μάθουν πώς να δημιουργούν στοχευόμενη, κατάλληλη και κερδοφόρα λίστα κρασιών, να κατανοούν τα μεικτά περιθώρια κέρδους των κρασιών σε μια επιχείρηση, να ελέγχουν τα κόστη και να μεγιστοποιούν τις δυνατότητες πώλησης & κερδοφορίας. Στο Service Sequence θα μάθουν να προτείνουν Ελληνικό αμπελώνα ακόμα και σε αντικατάσταση του διεθνούς. Θα διδαχθούν τέλος, τις βασικές αρχές παραγωγής και προώθησης των οινοπνευματωδών ποτών, τους κύριους τύπους, τα στυλ και τον τρόπο σερβιρίσματος αυτών.
ΠΟΥ ΑΠΕΥΘΥΝΕΤΑΙ
Κατάλληλο για τους αποφοίτους των Επιπέδων: Οινοχοΐας 1/ WSET Level 1 Award in Wine Service και του Επιπέδου 2 στα κρασιά/ WSET Level 2 Award in Wines (θεμελιώδης προ-απαίτηση).
Ειδικά συνίσταται η παρακολούθηση από τους αποφοίτους του Επιπέδου 3 του Ελληνικού αμπελώνα/ HESTIA Advanced Certificate μιας και αναλύονται όλες οι κυριαρχούσες και μελλοντικές τάσεις στις κουζίνες σε συνδυασμό με τις ελληνικές προσεγγίσεις τόσο στα πιάτα όσο και στα κρασιά.
Για τους αποφοίτους Επιπέδου 1 της Οινοχοΐας & Επιπέδου 3 του WSET London θεωρείται ιδανική εξέλιξη.
Το Modern Sommelier Study Program αποτελεί παράλληλα το ιδανικό προπαρασκευαστικό μάθημα για την προετοιμασία των σπουδαστών για τη φοίτησή τους στο Court of Master Sommeliers Introductory Course & Certified Exam.
Κατάλληλο για τους αποφοίτους των Επιπέδων: Οινοχοΐας 1/ WSET Level 1 Award in Wine Service και του Επιπέδου 2 στα κρασιά/ WSET Level 2 Award in Wines (θεμελιώδης προ-απαίτηση).
Ειδικά συνίσταται η παρακολούθηση από τους αποφοίτους του Επιπέδου 3 του Ελληνικού αμπελώνα/ HESTIA Advanced Certificate μιας και αναλύονται όλες οι κυριαρχούσες και μελλοντικές τάσεις στις κουζίνες σε συνδυασμό με τις ελληνικές προσεγγίσεις τόσο στα πιάτα όσο και στα κρασιά.
Για τους αποφοίτους Επιπέδου 1 της Οινοχοΐας & Επιπέδου 3 του WSET London θεωρείται ιδανική εξέλιξη.
Το Modern Sommelier Study Program αποτελεί παράλληλα το ιδανικό προπαρασκευαστικό μάθημα για την προετοιμασία των σπουδαστών για τη φοίτησή τους στο Court of Master Sommeliers Introductory Course & Certified Exam.
ΠΡΟΔΙΑΓΡΑΦΕΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ
Συνολική Διάρκεια Προγράμματος: 25 ώρες + εξετάσεις (το πρόγραμμα μπορεί να πραγματοποιηθεί είτε σε συμβατική μορφή: δέκα μαθήματα των 2,5 ωρών ανά μάθημα, είτε σε εντατική μορφή πέντε μαθήματα των 5 ωρών το κάθε ένα).
Διάρκεια Εξετάσεων: 2,5 – 3 ώρες.
Προ-απαίτηση σπουδών: θα πρέπει ο υποψήφιος σπουδαστής να έχει ολοκληρώσει με επιτυχία το Επίπεδο 1 Οινοχοΐας/ WSET Level 1 Award in Wine Service και το WSET Level 2 Award in Wines. Συνίσταται η απόκτηση των Επιπέδων 3 Ελληνικού & Διεθνούς αμπελώνα (δείτε αντίστοιχες σελίδες) πριν την ένταξή σας στο Modern Sommelier Study Program.
Συνολική Διάρκεια Προγράμματος: 25 ώρες + εξετάσεις (το πρόγραμμα μπορεί να πραγματοποιηθεί είτε σε συμβατική μορφή: δέκα μαθήματα των 2,5 ωρών ανά μάθημα, είτε σε εντατική μορφή πέντε μαθήματα των 5 ωρών το κάθε ένα).
Διάρκεια Εξετάσεων: 2,5 – 3 ώρες.
Προ-απαίτηση σπουδών: θα πρέπει ο υποψήφιος σπουδαστής να έχει ολοκληρώσει με επιτυχία το Επίπεδο 1 Οινοχοΐας/ WSET Level 1 Award in Wine Service και το WSET Level 2 Award in Wines. Συνίσταται η απόκτηση των Επιπέδων 3 Ελληνικού & Διεθνούς αμπελώνα (δείτε αντίστοιχες σελίδες) πριν την ένταξή σας στο Modern Sommelier Study Program.
ΟΙΝΟΧΟΪΑ 2 - Modern Sommelier Study Program Μάρτιος 2017
Δευτέρα 06 Μαρτίου 2017 12:00 – 17:00
Τρίτη 07 Μαρτίου 2017 12:00 – 17:00
Τετάρτη 08 Μαρτίου 2017 12:00 – 17:00
Πέμπτη 09 Μαρτίου 2017 12:00 – 17:00
Παρασκευή 10 Μαρτίου 2017 12:00 – 17:00
Εξετάσεις: Τρίτη 28 Μαρτίου 2017, 15:00 – 18:00.
Συνολική Διάρκεια Μαθημάτων/Total number of sessions: 6 (5 tutorials + exams).
Συνολική Διάρκεια Μαθημάτων/Total number of sessions: 6 (5 tutorials + exams).
Οι παρουσία των σπουδαστών είναι υποχρεωτική σε όλη τη διάρκεια του εκπαιδευτικού προγράμματος.
Εισηγητής Τμήματος: κος. Νικόλαος Λουκάκης
ΕΓΓΡΑΦΕΣ
Ημερομηνίες Εγγραφών: μέχρι 28 Φεβρουαρίου 2017
Οι εγγραφές γίνονται τηλεφωνικά (210 98 82 540 & 544), μέσω φαξ (210 98 82 482), ή/ και με ηλεκτρονικό ταχυδρομείο (e-mail: education@wspc.gr).
ΕΓΓΡΑΦΕΣ
Ημερομηνίες Εγγραφών: μέχρι 28 Φεβρουαρίου 2017
Οι εγγραφές γίνονται τηλεφωνικά (210 98 82 540 & 544), μέσω φαξ (210 98 82 482), ή/ και με ηλεκτρονικό ταχυδρομείο (e-mail: education@wspc.gr).
Τελική Αξία Διδάκτρων Modern Sommelier - ΟΙΝΟΧΟΪΑ 2: €660,00
W.S.P.C. The Place to Study Wine
70, Amfitheas Ave
17564, P.Faliro, Athens
T: +30-210-9882-544 & 540
F: +30-2109882-482
E-mail: education@wspc.gr
70, Amfitheas Ave
17564, P.Faliro, Athens
T: +30-210-9882-544 & 540
F: +30-2109882-482
E-mail: education@wspc.gr
ΠΗΓΗ
ΚΡΑΣΙ ΚΑΙ ΥΓΕΙΑ (1)
Είναι αλήθεια ότι το κρασί μπορεί να βοηθήσει στην πρόληψη της απορρόφησης του λίπους, ή να μειώσει τις επιπτώσεις των λιπαρών τροφίμων στον οργανισμό;
Πρόσφατες έρευνες έχουν δείξει ότι το κρασί μπορεί να έχει θετικές επιπτώσεις στην απορρόφηση λίπους. Το 2015, τρεις μελέτες διαπίστωσαν ότι το ελλαγικό οξύ, μια χημική ένωση με αντιοξειδωτικές ιδιότητες που βρίσκεται στα κόκκινα σταφύλια και το κρασί, είναι αποτελεσματικό στη μείωση των επιπέδων γλυκόζης με αποτέλεσμα τη μείωση της συσσώρευσης λίπους στο ήπαρ (σε εργαστηριακές μελέτες που έγιναν σε ποντίκια).
Μια άλλη μελέτη, που δημοσιεύθηκε το 2013 στο Journal of Physiology and Biochemistry κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η ρεσβερατρόλη, μια πολυφαινόλη που περιέχεται στα σταφύλια, τα μούρα και το κρασί, μειώνει την απορρόφηση της γλυκόζης από τα ανθρώπινα κύτταρα λίπους. Μια άλλη πολυφαινόλη που βρέθηκε στο κόκκινο κρασί, η Piceatannol, αποδείχτηκε ότι αποτρέπει τη μετατροπή των κυττάρων λίπους σε λιπώδη ιστό, σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύτηκε το 2012 στο Journal of Biological Chemistry.
Σύμφωνα με τον Δρ R. Curtis Ellison, Καθηγητή Ιατρικής & Δημόσιας Υγείας στο Boston University School of Medicine και επιστημονικό συνεργάτη του International Scientific Forum on Alcohol Research, η κατανάλωση κόκκινου κρασιού μπορεί να βελτιώσει μερικές από τις αρνητικές επιπτώσεις των λιπαρών τροφών στην υγεία μας: "Το να προσθέτουμε κρασί στο φαγητό ή να πίνουμε ένα ποτηράκι κόκκινο κρασί μαζί με το γεύμα μας, έχει αποδειχθεί ότι μπλοκάρει την παραγωγή τοξικών ουσιών που παράγονται στο στομάχι και το αίμα μετά την κατανάλωση λίπους. Αυτές οι ουσίες είναι γνωστό ότι αυξάνουν τον κίνδυνο καρδιαγγειακής νόσος (CVD) και του καρκίνου», εξηγεί η Ellison. Το κρασί μπορεί επίσης να εμποδίσει την οξείδωση της κακής χοληστερόλης (LDL-χοληστερόλη, η οποία αυξάνει τον κίνδυνο καρδιαγγειακής νόσου), η οποία αυξάνεται μετά την κατανάλωση λιπαρών γευμάτων, ειδικά κόκκινου κρέατος.
Όπως πάντα όμως, αν έχετε προβλήματα με την χοληστερίνη σας, συμβουλευτείτε το γιατρό σας για να σας προτείνει την θεραπευτική αγωγή που πρέπει να ακολουθήσετε.
ΠΗΓΗ
ΟΙΝΟΠΟΙΗΣΙΜΕΣ ΠΟΙΚΙΛΙΕΣ ΑΜΠΕΛΟΥ ΓΙΑ ΚΥΚΛΑΔΕΣ
Oινοποιήσιμες ποικιλίες αμπέλου για Κυκλάδες
13 Ιανουάριος 2010
Μια από τις σημαντικότερες περιοχές παραγωγής οίνων Προστατευόμενης Ονομασίας Προέλευσης Σαντορίνη, οφείλει τη μοναδικότητα της στην ηφαιστειακή δραστηριότητα, που επέδρασε στη ροή του χρόνου ευεργετικά, με την εναπόθεση του ηφαιστειακού υλικού, στο έδαφος του νησιού. Βασική ποικιλία του νησιού το Ασύρτικο που αναπτύσσεται σε σχήμα καλαθιού για να προστατευθεί από τους ισχυρούς ανέμους μας δίνει με την συνοινοποίησή της με τις ποικιλίες Αϊδάνι και Αθήρι το γνωστόΝυχτέρι, που μας παραπέμπει, πιθανώς στην παλιά συνήθεια της συλλογής των σταφυλιών, πριν το ξημέρωμα. Η μοναδικότητα όμως της οινικής παραγωγής του νησιού δεν περιορίζεται στην πολυποίκιλη παραγωγή κυρίως λευκών ακόμη και παλαιωμένων οίνων, αλλά εκδηλώνεται και με την παραγωγή, του διαδεδομένου πλέον γλυκού οίνουVinsanto, που παράγεται από διάφορες ποικιλίες του νησιού, μετά από έκθεση των σταφυλιών στον ήλιο, ενώ παρέχει σημαντικές δυνατότητες παλαίωσης που του δίνουν υπεραξία. Η Πάρος φημιζόταν, ως το νησί των Κυκλάδων που παρήγε τον Μαλβαζία Οίνο και το γεγονός αυτό ενδυναμώνει την αξία της και από αμπελουργική άποψη. Με τυπικές ξηροθερμικές κλιματικές συνθήκες, που σηματοδοτούν την έλλειψη βροχοπτώσεων όπως άλλωστε και στα υπόλοιπα κυκλαδίτικα νησιά, στην Πάρο αναπτύσσονται τ’ αμπέλια σε επικλινή εδάφη, με αποτέλεσμα οι παραφυάδες τους να σέρνονται στο χώμα! Η ποικιλιακή σύνθεση του νησιού είναι τυπική, με κυρίαρχη θέση της ερυθρής Μανδηλαριάς και της λευκής Μονεμβασιάς (που δηλώνει και την παραγωγή Μαλβαζία Οίνου), ποικιλίες που συμμετέχουν στην παραγωγή οίνων με Προστατευόμενη Ονομασία Προέλευσης. Οι μικρές αποδόσεις των αμπελώνων, που βρίσκονται σε υψόμετρο 200 – 400 μέτρων, συμβάλλουν στην απόκτηση των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών βελούδινης υφής για τον ερυθρό οίνο, ενώ ο λευκός διακρίνεται για την ήπια γευστική του ισορροπία. Aκολουθούν οι OINOΠOIHΣIMEΣ ΠOIKIΛIEΣ AMΠEΛOY συνιστώμενες και επιτρεπόμενες για το Aμπελοινικό Διαμέρισμα Kυκλάδων, oι οποίες μπορούν να φυτεύονται σε όλους τους νομούς του διαμερίσματος. Eκτός αυτών σε κάθε Nομαρχιακή Aυτοδιοίκηση θα βρείτε επιπλέον και τις συνιστώμενες ποικιλίες που ευδοκιμούν στην περιοχή. | |||
 | |||
Oινοποιήσιμες ποικιλίες αμπέλου | |||
Συνιστώμενες:
| Eπιτρεπόμενες:
Προσωρινά Eπιτρεπόμενες:
| ||
| |||
ΠΗΓΗ
ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΑΔΕΙΩΝ ΓΙΑ ΝΕΕΣ ΦΥΤΕΥΣΕΙΣ ΑΜΠΕΛΙΩΝ ΟΙΝΟΣΤΑΦΥΛΩΝ
ΟΔΗΓΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΑΔΕΙΩΝ
ΓΙΑ ΝΕΕΣ ΦΥΤΕΥΣΕΙΣ ΟΙΝΟΠΟΙΗΣΙΜΩΝ ΠΟΙΚΙΛΙΩΝ
ΑΜΠΕΛΟΥ (pdf) 2016
(πατήστε στο παρακάτω σύνδεσμο λινκ)
ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΑΡΟΙΜΙΕΣ ΠΕΡΙ ΟΙΝΟΥ (2)
Αποφθέγματα - γνωμικά για το κρασί και το αλκοόλ
(Έρνεστ Χέμινγουεΐ)
Ο οίνος, ω φίλε παι, λέγεται και αλήθεια.
(Θεόκριτος)
Η δύναμη του μυαλού αποχαυνώνεται και διαρρέει και εξαντλείται με τις συνεχείς οινοποσίες.
(Χρυσόστομος)
Όταν μπήκε στο δωμάτιο μια γάτα, τότε κατάλαβα πόσο χάλια ήμουν απ'το hangover.
(P.G. Wodehouse)
Φέρτε κρασί και γυναίκες. Κέφι, γέλιο και χαρά.
Κι αφήστε τα κηρύγματα και τη σόδα για αύριο.
(Λόρδος Βύρων)
Αυτός που δεν έχει μεθύσει ποτέ, δεν ξέρει την αξία της νηφαλιότητας.
(Κινέζικη Παροιμία)
Και οίνος ευφραίνει καρδίας ανθρώπου.
(Βίβλος)
Μην πίνεις νερό, αλλά λίγο κρασί για το στομάχι σου και τις αρρώστιες.
(Τιμόθεος)
Πίνω για να βοηθήσω τους άλλους να γίνουν πιο ενδιαφέροντες.
(Τ. Νάθαν)
Το αλκοόλ είναι απαραίτητο στον άνθρωπο. Δίνει δύναμη στους βουλευτές να κάνουν πράγματα στις έντεκα του βράδυ που κανένας λογικός άνθρωπος δε θα μπορούσε να κάνει στις έντεκα το πρωί.
(Μπέρναρντ Σω)
Ο οίνος τίποτε δεν εφευρίσκει, μόνο φλυαρεί.
(Σίλλερ)
Οι άνθρωποι που μπορούν να διατηρήσουν την υγεία τους και τις δυνάμεις τους χωρίς κρασί, με το κρασί διατρέχουν τον κίνδυνο να καταστρέψουν την υγεία τους και να χάσουν τα χρηστά τους ήθη.
(Φένελον)
Ο φίλος, από τον οποίο πρέπει πάντοτε να φυλάγεσαι είναι ένας άπιστος φίλος. Τέτοιος φίλος είναι...
το κρασί.
(Μποβέ)
Ο οίνος κάνει τον φτωχό πλούσιο στη φαντασία, και τον πλούσιο φτωχό στην πραγματικότητα
(Ε.Π. Νταίΐ)
Υπάρχει από ένας διάβολος σε κάθε ρώγα σταφυλιού.
(Κοράνιο)
Όταν ο μήνας δεν έχει ρω, το κρασί θέλει νερό.
(Ελληνική Παροιμία)
Όσο πιν' η πεθερά μας, τόσο καλοχαιρετάει.
(Ελληνική Παροιμία)
Το κρασί, αν χρησιμοποιηθεί κατάλληλα και με μέτρο, ανάλογα με τον οργανισμό του κάθε ανθρώπου, είναι άριστο τόσο για την υγεία, όσο και για την αρρώστια.
(Ιπποκράτης)
Εις υγείαν των ερώτων, το ποτήριον το πρώτον
(Λαϊκή Παροιμία)
Αυτός που πίνει μόνο ένα ποτηράκι περιορίζει τη χαρά της απόλαυσης και δεν είναι γεννημένος για μεγάλα πάθη, αυτός όμως που πίνει γερά πρέπει πάντα να περιμένει ένα θλιβερό ξύπνημα με πονοκέφαλο (Ρ. Μπάρτον)
Τρείς κούπες νερωμένο κρασί είναι αρκετές:
Μία για την καλή υγεία, που την αδειάζω πρώτη,
τη δεύτερη για τον έρωτα και την απόλαυση την πίνω,
την τρίτη για να κοιμηθώ.
Όταν αδειάσει η τρίτη κούπα, οι φρόνιμοι πηγαίνουν σπίτι τους.
Η τέταρτη είναι υπερβολή, και στη βία χαρισμένη,
η πέμπτη στο θυμό, η έκτη στην κραιπάλη,
η έβδομη στο θολωμένο βλέμμα,
η όγδοη είναι του αστυφύλακα
και η ένατη στην τρέλα, την οργή, τα σπασίματα
και την καταστροφή αφιερωμένη.
(Εύβουλος ~ 175 π.Χ.)
Ο Βάκχος έπνιξε περισσότερους μες το ποτήρι, παρά ο Ποσειδώνας μες στη θάλασσα.
(Τζουζέπε Γκαριμπάλντι)
Πέντε προσόντα πλέκουν το εγκώμιο του κρασιού: είναι δυνατό, όμορφο, ευωδιαστό, δροσερό και σε κάνει να χορεύεις.
(Τζον Χάρινγκτον)
Οίνω ολίγω χρω δια τον στόμαχόν σου και δια τας πυκνάς σου ασθενείας.
(Απόστολος Παύλος)
Το κρασί είναι το πιο υγιές και το πιο υγιεινό ποτό.
(Λουί Παστέρ)
Το αλκοόλ είναι απαραίτητο για να διατηρήσει ένας άντρας την αυτοπεποίθησή του ακέραια ακόμα κι όταν τα γεγονότα τον διαψεύδουν.
(Finley Peter Dunne)
Το κρασί φέρνει στο φως όλα τα κρυμμένα μυστικά της ψυχής.
(Οράτιος)
Το κρασί παρηγορεί τους λυπημένους, αναζωογονεί τους γέροντες, εμπνέει τους νέους, κάνει τον κουρασμένο να ξεχνάει τον μόχθο του.
(Λόρδος Βύρων)
Το αλκοόλ διατηρεί σε καλή κατάσταση τα πάντα, εκτός από το μυαλό
(Mary Pettbone Poole)
Το κρασί είναι ζωή.
(Οράτιος)
Όποιος το μέτρο στο ποτό υπερβάλλει, ούτε τη γλώσσα του κρατά ούτε το νου του. Λέει κουβέντες παλαβές κι αισχρές για τους ξεμέθυστους. Όταν μεθάει δεν ντρέπεται όλα να τα κάνει. Ο φρόνιμος πιο πριν, χαμένος καταντάει. Και συ, που ξέρεις όλα αυτά, μην πίνεις κατά κόρο και πριν πιεις να το μετρήσεις, μην η κοιλιά σου σε βιάσει και σε μετατρέψει σε κακό υπηρέτη εφήμερων πραγμάτων.
(Θέογνις ο Μεγαρεύς)
Ξέρω καλά πως το άδειασμα του ποτηριού στο λάρυγγά σου θα σε απαλλάξει από την τωρινή κατηφή και δύσθυμη κατάσταση του πνεύματός σου. Αφού είμαστε θνητοί, πρέπει και σαν τέτοιοι να σκεφτόμαστε, για όλους τους κατηφείς και μελαγχολικούς που θα δεχτούνε τις ιδέες μου, η ζωή δεν είναι πραγματική ζωή, μα συμφορά.
(Ευριπίδης)
Το πολύ κρασί είναι κακό, αλλά όταν το πίνεις προσεκτικά αντί κακό, καλό είναι τότε.
(Θέογνις ο Μεγαρεύς)
Δείτε εδώ κι άλλα κρασοαποφθέγματα.
Αρχαία Γνωμικά
Σόλων ερωτηθείς υπό Περιάνδρου παρά πότον επεί σιωπών ετύγχανε, πότερα δια λόγων σπάνιν ή δια μωρίαν σιωπά· αλλ’ ουδείς αν, είπε, μωρός εν συμποσίω σιωπάν δύναιτο.
Σόλων, 630-560 π.Χ., Αθηναίος νομοθέτης & φιλόσοφος
μτφρ: ερωτηθείς, ενώ τα πίνανε και δεν μιλούσε, αν σιωπά επειδή δεν έχει τίποτα να πει ή επειδή είναι βλάκας: κανένας βλάκας δεν μ πορεί να μείνει σιωπηλός σε ένα συμπόσιο
(από τον ΑΝΘΟΛΟΓΙΟΝ του Στοβαίου)
Εν οίνω αλήθεια.
Αλκαίος, 7-6ος αιών π.Χ., Αρχαίος λυρικός ποιητής
Από κύλικος μέχρι χειλέων πολλά πέλει.
μτφρ: από το ποτήρι μέχρι τα χείλη πολλά γίνονται
Ειπώθηκε από δούλο του αργοναύτη Αγκαίου
(με την έννοια ότι πολλά απρόοπτα μπορεί να συμβούν μέχρι να πραγματοποιηθεί κάτι)
Αριστοτέλης δε φησιν ότι οι μεν υπ’ οίνου μεθυσθέντες επί πρόσωπον φέρονται, οι δε τον κρίθινον πεπωκότες εξυπτιάζονται την κεφαλήν· ο μεν γαρ οίνος καρηβαρικός, ο δε κρίθινος καρωτικός.
Αθήναιος, 2ος-3ος μ.Χ αιώ, Αρχαίος Έλληνας συγγραφέας εξ Αιγύπτου
(η διαφορά του μεθυσιού με κρασί και του μεθυσιού με μπύρα)
Αισχρόν τον μεθύοντα παρ ανδράσι νήφεσιν είναι, αισχρόν δ’ ει νήφων παρά μεθύουσι μένει.
Θέογνις, 6ος αιών π.Χ., Αρχαίος Έλληνας ποιητής
μτφρ: είναι ντροπή ο μεθυσμένος να βρίσκεται πλάι σε νηφάλιους και ντροπή να βρίσκεται ο νηφάλιος πλάι σε μεθυσμένους.
Αφορισμοί
Το κρασί αυξάνει την επιθυμία αλλά μειώνει το αποτέλεσμα.
Γουίλιαμ Σαίξπηρ, 1564-1616, Άγγλος συγγραφέας
Οταν πίνω γίνομαι άλλος άνθρωπος. Και ο άλλος άνθρωπος θέλει να πιεί κι αυτός…
Herrschl Ostopoljer, 17ος αιώνας, Γαλλοεβραίος θυμόσοφος
Ένας λόγος που δεν πίνω είναι ότι θέλω να ξέρω πότε περνάω καλά.
Nansy Astor, 1879-1964, Βρετανίδα πολιτικός
Το κρασί είναι εμφιαλωμένη ποίηση.
Robert Louis Stevenson, 1850-1894, Σκωτσέζος συγγραφέας
Να πίνεις επειδή είσαι ευτυχισμένος, αλλά ποτέ επειδή είσαι δυστυχισμένος.
G. K. Chesterton, 1874–1936, Άγγλος συγγραφέας & κριτικός
Όταν το κρασί ανοιχτεί, πρέπει να το πιεις, ιδίως αν είναι καλό.
Marcel Pagnol, 1895-1974, Γάλλος συγγραφέας & Σκηνοθέτης
Πάλι τον καύκον έπιες,
πάλιν τον νουν απώλεσας.
Σκωπτικό σύνθημα του κοινού του Ιπποδρόμου στο Βυζάντιο
Απευθυνόταν προς τον αυτοκράτορα Φωκά (602-610) που ήταν μέθυσος
Με το αλκοόλ δεν πνίγουμε τις λύπες, αλλά τις αποκοιμίζουμε και τις εξαγριώνουμε.
Ανώνυμος
Ποτέ δεν πίνω ενώ δουλεύω, αλλά μετά από μερικά ποτηράκια, μου ‘ρχονται ιδέες που ποτέ δεν θα μου ‘χαν έρθει αν ήμουν εντελώς νηφάλιος.
Irwin Shaw, 1913-1984, Αμερικανός συγγραφέας
Δεν πίνω, δεν μ’ αρέσει. Με κάνει να αισθάνομαι καλά.
Oscar Levant, 1906-1972, Αμερικανός πιανίστας
Καλύτερα να πιεις πολύ και καλό κρασί παρά λίγο και κακό.
George Courteline, 1858-1929, Γάλλος συγγραφέας
Το καλύτερο ακροατήριο είναι άνθρωποι έξυπνοι, μορφωμένοι και ελαφρά μεθυσμένοι.
Alvin Barkley, 1877-1956, Αμερικανός αντιπρόεδρος (του Τρούμαν)
Ζηλεύω αυτούς που πίνουν. Τουλάχιστον αυτοί έχουν κάτι για να ρίξουν το φταίξιμο για όλα.
Oscar Levant, 1906-1972, Αμερικανός πιανίστας
Μπορούμε να ελαφρύνουμε τη θλίψη με έναν καλό ύπνο, ένα μπάνιο κι ένα ποτήρι κρασί.
Θωμάς Ακινάτης, 1225-1274, Ιταλός Δομινικανός μοναχός & φιλόσοφος
Ο Διόνυσος έχει πνίξει περισσότερους ανθρώπους από τον Ποσειδώνα.
Thomas Fuller, 1608-1661, Άγγλος στοχαστής
Πίνε μέχρι να γίνει όμορφη, αλλά σταμάτα πριν τον γάμο.
Steven Wright, 1955-, Αμερικανός ηθοποιός
Πώς καταλαβαίνει κανείς ένα καλό εστιατόριο: τα ποτήρια του κρασιού είναι μεγαλύτερα από τα ποτήρια του νερού.
Frédéric Beigbeder, 1965-, Γάλλος κριτικός λογοτεχνίας
Η μέθη δεν είναι τίποτε άλλο παρά ηθελημένη τρέλα
Σενέκας, 4 μ.Χ-65 μ.Χ., Ρωμαίος φιλόσοφος
Μια μαϊμού, αν μεθύσει με μπράντυ, δεν θα το αγγίξει ποτέ ξανά, και έτσι είναι πολύ σοφότερη από τους περισσότερους ανθρώπους.
Κάρολος Δαρβίνος, 1809-1882, Βρετανός φυσιοδίφης
Ο Θεός έφτιαξε μόνο το νερό. Ο άνθρωπος έφτιαξε το κρασί.
Βίκτωρ Ουγκώ, 1802-1885, Γάλλος συγγραφέας
Έχω πάρει από το αλκοόλ περισσότερα απ’ ό,τι το αλκοόλ έχει πάρει από μένα.
Ουίνστον Τσώρτσιλ, 1874-1965, Βρετανός Πρωθυπουργός , Νόμπελ 1953
Το εθνικό μας ναρκωτικό είναι το αλκοόλ. Έχουμε την τάση να αντιμετωπίζουμε όλα τα άλλα ναρκωτικά με ιδιαίτερο τρόμο.
William Burroughs, 1914-1997, Αμερικανός συγγραφέας
Ένας πανούργος πανδοχέας στη Ραβέννα με εξαπάτησε πρόσφατα. Του ζήτησα κρασί με νερό και μου σερβίρισε σκέτο κρασί.
Μαρτιάλης, 43-104 μ.Χ., Ισπανός ποιητής επιγραμμάτων
Το χόρτο είναι η θεραπεία ενός έθνους, το αλκοόλ είναι η καταστροφή του.
Bob Marley, 1945-1981, Τζαμαϊκανός τραγουδιστής της ρέγκε
«Το αλκοόλ σβήνει τον άνθρωπο για ν’ ανάψει το κτήνος», κάτι που τον κάνει να αντιληφθεί γιατί του αρέσει το αλκοόλ.
Albert Camus, 1913-1960, Γάλλος συγγραφέας, Νόμπελ 1957
Το μυστικό της μακροζωίας μου είναι ότι δεν έχω στο αίμα μου παρά μόνο ερυθρά αιμοσφαίρια. Το οινόπνευμα σκότωσε από καιρό τώρα όλα τα λευκά αιμοσφαίρια.
Ουίνστον Τσώρτσιλ, 1874-1965, Βρετανός Πρωθυπουργός , Νόμπελ 1953
Η παρακμή του απεριτίφ μπορεί κάλλιστα να είναι ένα από τα πιο θλιβερά φαινόμενα της εποχής μας.
Luis Bunuel, 1900-1983, Μεξικανός σκηνοθέτης
Δεν έπρεπε να το ‘χα γυρίσει από το ουίσκυ στο μαρτίνι.
Humphrey Bogart, 1899-1957, Αμερικανός ηθοποιός
(Τα τελευταία του λόγια…)
Το κακό είναι ότι πρέπει να πιω για να υποφέρω τους ανθρώπους, αλλά, τότε, δεν με υποφέρουν αυτοί.
Ring Lardner, 1885-1933, Αμερικανός χιουμορίστας
Όταν πίνω, σκέφτομαι. Και όταν σκέφτομαι, πίνω.
Ρακίνας, 1639-1699, Γάλλος δραματουργός
Το μαρτίνι είναι η μοναδική αμερικανική εφεύρεση που είναι τόσο τέλεια όσο ένα σονέτο.
H.L. Mencken, 1880-1956, Αμερικανός Αρθρογράφος
Ήπια 18 σκέτα ουίσκυ. Νομίζω πως είναι ρεκόρ…
Dylan Thomas, 1914-1953, Ουαλός ποιητής
(Τα τελευταία του λόγια…)
Η μπύρα είναι το καλύτερο ποτό στον κόσμο.
Jack Nicholson, 1937-, Αμερικανός ηθοποιός
Όλος ο κόσμος είναι γύρω στα τρία ποτά πίσω
Humphrey Bogart, 1899-1957, Αμερικανός ηθοποιός
Το κόκκινο κρασί είναι για τούς νέους, το πόρτο για τούς ώριμους άνδρες. Όποιος όμως θέλει να γίνει ήρωας πρέπει να πίνει μπράντυ.
Samuel Johnson, 1709-1784, Άγγλος συγγραφέας
Εκκλησιαστικά Ρητά
Οίνος ευφραίνει καρδίαν ανθρώπου.
Ψαλμοί 103
Λατινικά Ρητά
In vino veritas.
μτφρ: εν οίνω η αλήθεια.
Nemo saltat sobrius
μτφρ: κανένας δεν χοροπηδάει (χορεύει) όντας νηφάλιος
Ευφυολογήματα
Mια γυναίκα με οδήγησε στο πιοτό και ποτέ δεν βρήκα την ευκαιρία να την ευχαριστήσω.
W.C. Fields, 1880-1946, Αμερικανός ηθοποιός & συγγραφέας
Δεν πίνω ποτέ νερό εξαιτίας των σιχαμερών πραγμάτων που τα ψάρια κάνουν σ’ αυτό.
W.C. Fields, 1880-1946, Αμερικανός ηθοποιός & συγγραφέας
Και βέβαια δεν πίνω όλες τις ώρες. Πρέπει και να κοιμάμαι, βλέπετε.
W.C. Fields, 1880-1946, Αμερικανός ηθοποιός & συγγραφέας
Κάποτε έκοψα το ποτό και τις γυναίκες. Ήταν τα χειρότερα 20 λεπτά της ζωής μου
George Best, 1946-2005, Βορειοϊρλανδός ποδοσφαιριστής
Να μην πίνεις ενώ οδηγείς. Μπορεί να τρακάρεις κάπου και να χυθεί το ποτό σου.
Ανώνυμος
Κάποτε, στην Ποτοαπαγόρευση, αναγκάστηκα να ζήσω για μέρες χωρίς τίποτε άλλο, παρά μόνο τροφή και νερό.
W.C. Fields, 1880-1946, Αμερικανός ηθοποιός & συγγραφέας
Δεν έχεις μεθύσει αν μπορείς να είσαι ξαπλωμένος στο πάτωμα χωρίς να κρατιέσαι από πουθενά.
Dean Martin, 1917-1995, Αμερικανός ηθοποιός
Μαγειρεύω με κρασί. Μερικές φορές μάλιστα το βάζω και στο φαγητό.
W.C. Fields, 1880-1946, Αμερικανός ηθοποιός & συγγραφέας
Κάποτε έκανα χειραψία με τον Pat Boone και όλη μου η δεξιά πλευρά ξεμέθυσε.
Dean Martin, 1917-1995, Αμερικανός ηθοποιός
Δεν πίνω ποτέ νερό. Αυτό το πράγμα σκουριάζει τους σωλήνες.
W.C. Fields, 1880-1946, Αμερικανός ηθοποιός & συγγραφέας
Πίνω για να ξεχάσω ότι είμαι μπεκρής.
Alphonse Allais, 1854-1905, Γάλλος χιουμορίστας
Βασικά μου χρειάζεται μόνο ένα ποτό για να μεθύσω. Tο πρόβλημα είναι ότι δεν θυμάμαι αν είναι το δέκατο τρίτο ή το δέκατο τέταρτο
George Burns, 1896-1996, Αμερικανός κωμικός (έπαιζε μέχρι 100 χρονών)
Ο πατέρας μου ήταν ο μεθύστακας της πόλης. Συνήθως, αυτό δεν είναι και τόσο κακό. Αλλά στη Νέα Υόρκη!
Henry Youngman, 1906-1998, Αμερικανός κωμικός
Μπύρα: η αιτία και η λύση σε όλα τα προβλήματα της ζωής.
Homer Simpson, Χαρακτήρας καρτούν
Παραδοξολογίες
Το ουίσκι μυρίζει σαν ψόφιος κοριός. Το αντίθετο όμως δεν ισχύει .
Ανώνυμος
Στίχοι
Είναι ώρα να μεθύσετε! για να μην είστε οι βασανισμένοι σκλάβοι του χρόνου
μεθύστε χωρίς διακοπή.
Με κρασί, με ποίηση με αρετή, με ό,τι θέλετε!
Charles Baudelaire, 1821-1867, Γάλλος ποιητής
Παροιμίες
•Μήνας που δεν έχει ρο, ρίξε στο κρασί νερό.
Ελληνική παροιμία
•Ο τρελός είδε το μεθυσμένο κι έφυγε.
Ελληνική παροιμία
•Κρασί σε πίνω για καλό και συ με πας στο βράχο.
Ελληνική παροιμία
•Όποιος πίνει βερεσέ, μεθάει δυο φορές.
Ελληνική παροιμία
•Το μαγκούφι το κρασί, την καρδούλα μου τη σείει.
Ελληνική παροιμία
Ξένες Παροιμίες
•Ό,τι λέει κάποιος όταν είναι μεθυσμένος, το έχει σκεφτεί όταν είναι νηφάλιος.
Φλαμανδική παροιμία
ΤΟ ΚΡΑΣΙ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ
ΤΟ ΚΡΑΣΙ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ
Από την «Διατροφή των Αρχαίων Ελλήνων» της Αμαλίας Κ Ηλιάδη (Απόσπασμα).
Το κρασί ήταν κάτι το απαραίτητο στα γεύματα των αρχαίων και βέβαια στα συμπόσια, όπου έρεε άφθονο. Όμως δεν έπιναν το κρασί όπως εμείς, αλλά νερωμένο, όχι μόνο με γλυκό αλλά και με θαλασσινό νερό, αφού απέφευγαν να το πίνουν, όπως φαίνεται, ανέρωτο (άκρατος οίνος, όπως το έλεγαν).
Βέβαια, έδιναν μεγάλη σημασία στην αναλογία του νερού με το κρασί αφού τους ήταν πολύ αγαπητό και δεν έπρεπε να γίνει κανένα απολύτως λάθος. Η αναλογία λοιπόν με το νερό ήταν, συνήθως, στο μισό ή τρία μέρη νερό και δύο κρασί. Το νερό, ανάλογα με την εποχή, ήταν χλιαρό ή κρύο.
Μερικές φορές έριχναν μέσα και παγάκια, που τα έφερναν από τα βουνά και τα διατηρούσανε μέσα σε άχυρα. Βέβαια, το παγωμένο κρασί ήταν μια πολυτέλεια. Τα δροσερά πηγάδια, έτσι, ήταν σχεδόν απαραίτητα αφού χρησίμευαν, φυσικά, για ψυγεία και τα καλά σπίτια φρόντιζαν να έχουν τους ειδικούς κάδους (ψυκτήρες) όπου έβαζαν και χιόνι για να παγώνει, όχι μόνο το κρασί αλλά και το νερό.
Οι αρχαίοι, ακόμη, έβαζαν συχνά μέσα στα κρασιά τους και διάφορα αρώματα, όπως θυμάρι, μέντα, γλυκάνισο, δεντρολίβανο, μυρτιά, ακόμη και μέλι, αλλά ποτέ ρετσίνη. Ένα τόσο ευωδιαστό κρασί έπαιρνε και το χαρακτηριστικό του όνομα, το έλεγαν «τρίμα».
Ο τρύγος γινόταν με συνοδεία αυλού που ρύθμιζε τις κινήσεις κι ήταν, όπως άλλωστε και σήμερα, ένα πολυήμερο πανηγύρι. Τα σταφύλια τα έβαζαν σε μέρος που να τα βλέπει καλά ο ήλιος, για να φύγει το νερό που είχαν μέσα τους.
Ύστερα τα πατούσαν, πάλι με χορούς και τραγούδια, κι άφηναν το μούστο να βράσει πέντε μέρες, μέσα σ’ ένα μεγάλο πιθάρι, τοποθετημένο σε σκιερό μέρος. Κατόπιν μάζευαν το γλυκό υγρό απ’ τον αφρό, που ήταν γεμάτο ζάχαρη, κι αποθήκευαν το μούστο σε πιθάρια που, πολλές φορές, τα έβαζαν μέσα στη γη. Τα σκέπαζαν και περίμεναν να μπει για καλά ο χειμώνας, για να τ’ ανοίξουν.
Αρκετοί πάντως είχαν την υπομονή να περιμένουν μέχρι την άνοιξη, οπότε το κρασί ψηνόταν καλύτερα. Ο τρύγος ήταν ένα από τ’ αγαπημένα θέματα για πολλούς αρχαίους. Αρκετοί συγγραφείς έχουν αφιερώσει στίχους και σ’ αυτόν.
Οι Αθηναίοι πάντως φρόντιζαν ν’ ανοίγουν τα πιθάρια τους την πρώτη μέρα των Ανθεστηρίων, και ο κάθε νοικοκύρης, με το πρώτο κιόλας ποτήρι, έκανε σπονδή στο Διόνυσο, τον αγαπητό τους θεό, του κρασιού. Ο κάθε τόπος στην αρχαία Ελλάδα είχε και το δικό του τρόπο παρασκευής του κρασιού. Για να διατηρήσουν το μούστο, όμως, όλοι έριχναν μέσα και νερό αλατισμένο, όπως και διάφορα αρώματα. Και πολλές φορές έψηναν το μούστο σε σιγανή φωτιά. Στη ρόδο και στην Κω όμως έβαζαν μέσα στο μούστο θαλασσινό νερό, γιατί πίστευαν ότι το κρασί που θα γίνει μ’ αυτό τον τρόπο δεν θα φέρει εύκολα τη μέθη και θα είναι πιο εύκολο στη χώνεψη. Η μέθοδος αυτή έγινε αιτία να υποστηριχθεί, από κάποιους αρχαίους συγγραφείς, ότι, κατά το μύθο «φυγή του Διονύσου» στη θάλασσα σήμαινε κι ένα τρόπο οινοποιίας, που ήταν γνωστός από παλιά. Δηλαδή, η ανάμειξη του γλεύκους (μούστου), που εκπροσωπείται από το θεό Διόνυσο ή Βάκχο, με το θαλασσινό νερό.
Πολλοί μάλιστα -όπως ο Όμηρος- επαινούν και το κρασί του Μάρωνος από τη Θράκη γιατί βάζουν μέσα πολύ νερό. Στην αρχαία Ελλάδα όμως τα γνωστότερα είδη κρασιού ήταν τέσσερα. Το άσπρο, το κιτρινωπό, το μαύρο και το κόκκινο. Το άσπρο κρασί ήταν το ελαφρότερο, αρκετά χωνευτικό και διουρητικό, το κιτρινωπό, προς το ξανθό, είχε πιο ξινή γεύση, ενώ το μαύρο και το κόκκινο, που συνήθως είχαν γλυκιά γεύση, ήταν και τα πιο περιζήτητα. Φυσικά τα παλιά κρασιά ήταν και τα καλύτερα, όπως άλλωστε και σήμερα. Γενικά πάντως πιστεύανε ότι όσο πιο παλιό είναι ένα κρασί τόσο πιο χωνευτικό και πιο ελαφρύ είναι.
Η αγάπη των αρχαίων για το κρασί ήταν μεγάλη, έτσι φρόντιζαν να υπάρχει τις περισσότερες φορές στο τραπέζι τους. Το κρασί χρησίμευε βέβαια και για τις σπονδές, στις διάφορες θρησκευτικές τελετές. Το χιώτικο κρασί, παράδειγμα, που τ’ ονόμαζαν «αριούσιο», ήταν από τα ακριβότερα κρασιά στο εμπόριο και είχε μεγάλη φήμη. Όπως και το κρασί της Λέσβου που θεωρείται πολύ καλό. Καλά κρασιά ήταν ακόμη, τα κρασιά της Μυτιλήνης που οι Μυτιληναίοι τους έδιναν γλυκιά γεύση και τα ονόμαζαν πρόδρομα (τα πρώιμα) και πρότροπα (από απάτητα σταφύλια). Πασίγνωστα ήταν ακόμη τα κρασιά της Μένδης (παραλία πόλης της δυτικής ακτής της χερσονήσου Παλλήνης) όπου ράντιζαν τα σταφύλια, πάνω στα κλήματα, με το ελατήριο ή καθάρσιο (χυμός από άγρια αγγούρια) για να βγει μαλακό το κρασί. Και τέλος σε σπουδαία ζήτηση ήταν το κρασί της Ικαρίας που λεγόταν πράμνιο και δεν ήταν ούτε γλυκό, ούτε παχύ, αλλά στυφό και άγριο, με ιδιαίτερα εξαιρετική οσμή.
Τα καλύτερα κρασιά όπως υποστήριζαν και οι Ρωμαίοι ήταν τα Ελληνικά, και από τα πιο περίφημα, του κυρίως Ελληνικού χώρου, ήταν της Πεπαρήθου (Σκοπέλου), της Νάξου, της Λήμνου, της Ακάνθου (Θράκης), της Ρόδου και, από τα μικρασιατικά, της Μιλήτου.
Η αρχαία Ελλάδα είχε μεγάλη ποικιλία κρασιών, έτσι, επόμενο ήταν τα κρασιά να παίρνουν μια από τις πρώτες θέσεις στις αγορές του αρχαίου κόσμου. Πολλές περιοχές που είχαν άφθονα κρασιά φρόντιζαν για την εξαγωγή τους. Τα πιθάρια είχαν πάνω τους και μία ειδική σφραγίδα με τ’ όνομα του εμπόρου καθώς και των τοπικών αρχόντων της περιοχής.
Η εισαγωγή και η εξαγωγή όμως των κρασιών ήταν κανονισμένες, κυρίως στο νησί Θάσο, με ειδικούς νόμους που τιμωρούσαν τις απάτες και νοθείες, εξασφαλίζοντας έτσι ένα πραγματικό «προστατευτισμό». Μέσα από όλα αυτά καταλαβαίνουμε πως το κρασί αντιπροσώπευε τους αρχαίους Έλληνες και αυτοί το λάτρευαν αφού ήταν απαραίτητο για τη ζωή τους.
ΠΗΓΗ:eoniaellhnikhpisti
ΕΙΔΑΜΕ ΕΔΩ
Από την «Διατροφή των Αρχαίων Ελλήνων» της Αμαλίας Κ Ηλιάδη (Απόσπασμα).
Το κρασί ήταν κάτι το απαραίτητο στα γεύματα των αρχαίων και βέβαια στα συμπόσια, όπου έρεε άφθονο. Όμως δεν έπιναν το κρασί όπως εμείς, αλλά νερωμένο, όχι μόνο με γλυκό αλλά και με θαλασσινό νερό, αφού απέφευγαν να το πίνουν, όπως φαίνεται, ανέρωτο (άκρατος οίνος, όπως το έλεγαν).
Βέβαια, έδιναν μεγάλη σημασία στην αναλογία του νερού με το κρασί αφού τους ήταν πολύ αγαπητό και δεν έπρεπε να γίνει κανένα απολύτως λάθος. Η αναλογία λοιπόν με το νερό ήταν, συνήθως, στο μισό ή τρία μέρη νερό και δύο κρασί. Το νερό, ανάλογα με την εποχή, ήταν χλιαρό ή κρύο.
Μερικές φορές έριχναν μέσα και παγάκια, που τα έφερναν από τα βουνά και τα διατηρούσανε μέσα σε άχυρα. Βέβαια, το παγωμένο κρασί ήταν μια πολυτέλεια. Τα δροσερά πηγάδια, έτσι, ήταν σχεδόν απαραίτητα αφού χρησίμευαν, φυσικά, για ψυγεία και τα καλά σπίτια φρόντιζαν να έχουν τους ειδικούς κάδους (ψυκτήρες) όπου έβαζαν και χιόνι για να παγώνει, όχι μόνο το κρασί αλλά και το νερό.
Οι αρχαίοι, ακόμη, έβαζαν συχνά μέσα στα κρασιά τους και διάφορα αρώματα, όπως θυμάρι, μέντα, γλυκάνισο, δεντρολίβανο, μυρτιά, ακόμη και μέλι, αλλά ποτέ ρετσίνη. Ένα τόσο ευωδιαστό κρασί έπαιρνε και το χαρακτηριστικό του όνομα, το έλεγαν «τρίμα».
Ο τρύγος γινόταν με συνοδεία αυλού που ρύθμιζε τις κινήσεις κι ήταν, όπως άλλωστε και σήμερα, ένα πολυήμερο πανηγύρι. Τα σταφύλια τα έβαζαν σε μέρος που να τα βλέπει καλά ο ήλιος, για να φύγει το νερό που είχαν μέσα τους.
Ύστερα τα πατούσαν, πάλι με χορούς και τραγούδια, κι άφηναν το μούστο να βράσει πέντε μέρες, μέσα σ’ ένα μεγάλο πιθάρι, τοποθετημένο σε σκιερό μέρος. Κατόπιν μάζευαν το γλυκό υγρό απ’ τον αφρό, που ήταν γεμάτο ζάχαρη, κι αποθήκευαν το μούστο σε πιθάρια που, πολλές φορές, τα έβαζαν μέσα στη γη. Τα σκέπαζαν και περίμεναν να μπει για καλά ο χειμώνας, για να τ’ ανοίξουν.
Αρκετοί πάντως είχαν την υπομονή να περιμένουν μέχρι την άνοιξη, οπότε το κρασί ψηνόταν καλύτερα. Ο τρύγος ήταν ένα από τ’ αγαπημένα θέματα για πολλούς αρχαίους. Αρκετοί συγγραφείς έχουν αφιερώσει στίχους και σ’ αυτόν.
Οι Αθηναίοι πάντως φρόντιζαν ν’ ανοίγουν τα πιθάρια τους την πρώτη μέρα των Ανθεστηρίων, και ο κάθε νοικοκύρης, με το πρώτο κιόλας ποτήρι, έκανε σπονδή στο Διόνυσο, τον αγαπητό τους θεό, του κρασιού. Ο κάθε τόπος στην αρχαία Ελλάδα είχε και το δικό του τρόπο παρασκευής του κρασιού. Για να διατηρήσουν το μούστο, όμως, όλοι έριχναν μέσα και νερό αλατισμένο, όπως και διάφορα αρώματα. Και πολλές φορές έψηναν το μούστο σε σιγανή φωτιά. Στη ρόδο και στην Κω όμως έβαζαν μέσα στο μούστο θαλασσινό νερό, γιατί πίστευαν ότι το κρασί που θα γίνει μ’ αυτό τον τρόπο δεν θα φέρει εύκολα τη μέθη και θα είναι πιο εύκολο στη χώνεψη. Η μέθοδος αυτή έγινε αιτία να υποστηριχθεί, από κάποιους αρχαίους συγγραφείς, ότι, κατά το μύθο «φυγή του Διονύσου» στη θάλασσα σήμαινε κι ένα τρόπο οινοποιίας, που ήταν γνωστός από παλιά. Δηλαδή, η ανάμειξη του γλεύκους (μούστου), που εκπροσωπείται από το θεό Διόνυσο ή Βάκχο, με το θαλασσινό νερό.
Πολλοί μάλιστα -όπως ο Όμηρος- επαινούν και το κρασί του Μάρωνος από τη Θράκη γιατί βάζουν μέσα πολύ νερό. Στην αρχαία Ελλάδα όμως τα γνωστότερα είδη κρασιού ήταν τέσσερα. Το άσπρο, το κιτρινωπό, το μαύρο και το κόκκινο. Το άσπρο κρασί ήταν το ελαφρότερο, αρκετά χωνευτικό και διουρητικό, το κιτρινωπό, προς το ξανθό, είχε πιο ξινή γεύση, ενώ το μαύρο και το κόκκινο, που συνήθως είχαν γλυκιά γεύση, ήταν και τα πιο περιζήτητα. Φυσικά τα παλιά κρασιά ήταν και τα καλύτερα, όπως άλλωστε και σήμερα. Γενικά πάντως πιστεύανε ότι όσο πιο παλιό είναι ένα κρασί τόσο πιο χωνευτικό και πιο ελαφρύ είναι.
Η αγάπη των αρχαίων για το κρασί ήταν μεγάλη, έτσι φρόντιζαν να υπάρχει τις περισσότερες φορές στο τραπέζι τους. Το κρασί χρησίμευε βέβαια και για τις σπονδές, στις διάφορες θρησκευτικές τελετές. Το χιώτικο κρασί, παράδειγμα, που τ’ ονόμαζαν «αριούσιο», ήταν από τα ακριβότερα κρασιά στο εμπόριο και είχε μεγάλη φήμη. Όπως και το κρασί της Λέσβου που θεωρείται πολύ καλό. Καλά κρασιά ήταν ακόμη, τα κρασιά της Μυτιλήνης που οι Μυτιληναίοι τους έδιναν γλυκιά γεύση και τα ονόμαζαν πρόδρομα (τα πρώιμα) και πρότροπα (από απάτητα σταφύλια). Πασίγνωστα ήταν ακόμη τα κρασιά της Μένδης (παραλία πόλης της δυτικής ακτής της χερσονήσου Παλλήνης) όπου ράντιζαν τα σταφύλια, πάνω στα κλήματα, με το ελατήριο ή καθάρσιο (χυμός από άγρια αγγούρια) για να βγει μαλακό το κρασί. Και τέλος σε σπουδαία ζήτηση ήταν το κρασί της Ικαρίας που λεγόταν πράμνιο και δεν ήταν ούτε γλυκό, ούτε παχύ, αλλά στυφό και άγριο, με ιδιαίτερα εξαιρετική οσμή.
Τα καλύτερα κρασιά όπως υποστήριζαν και οι Ρωμαίοι ήταν τα Ελληνικά, και από τα πιο περίφημα, του κυρίως Ελληνικού χώρου, ήταν της Πεπαρήθου (Σκοπέλου), της Νάξου, της Λήμνου, της Ακάνθου (Θράκης), της Ρόδου και, από τα μικρασιατικά, της Μιλήτου.
Η αρχαία Ελλάδα είχε μεγάλη ποικιλία κρασιών, έτσι, επόμενο ήταν τα κρασιά να παίρνουν μια από τις πρώτες θέσεις στις αγορές του αρχαίου κόσμου. Πολλές περιοχές που είχαν άφθονα κρασιά φρόντιζαν για την εξαγωγή τους. Τα πιθάρια είχαν πάνω τους και μία ειδική σφραγίδα με τ’ όνομα του εμπόρου καθώς και των τοπικών αρχόντων της περιοχής.
Η εισαγωγή και η εξαγωγή όμως των κρασιών ήταν κανονισμένες, κυρίως στο νησί Θάσο, με ειδικούς νόμους που τιμωρούσαν τις απάτες και νοθείες, εξασφαλίζοντας έτσι ένα πραγματικό «προστατευτισμό». Μέσα από όλα αυτά καταλαβαίνουμε πως το κρασί αντιπροσώπευε τους αρχαίους Έλληνες και αυτοί το λάτρευαν αφού ήταν απαραίτητο για τη ζωή τους.
ΠΗΓΗ:eoniaellhnikhpisti
ΕΙΔΑΜΕ ΕΔΩ
ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΑΡΟΙΜΙΕΣ ΠΕΡΙ ΟΙΝΟΥ (1)
Κρασί
Το κρασί είναι αλκοολούχο ποτό προϊόν της ζύμωσης των σταφυλιών ή του χυμού τους. Είναι ένα δημοφιλές ποτό που συνοδεύει και ενισχύει ένα ευρύ φάσμα ευρωπαϊκών και μεσογειακών γεύσεων
Περιεχόμενα
[απόκρυψη]Αποφθέγματα[επεξεργασία]
- Εκείνος που πίνει κρασί και αυτός που πίνει νερό δεν μπορούνε να μη σκέφτονται διαφορετικά. - Δημοσθένης
- Η ερωμένη είναι ένα μπουκάλι με κρασί. Η σύζυγος ένα μπουκάλι από κρασί. - Αμβρόσιος Μπιρς
- Καὶ οὐδεὶς βάλλει οἶνον νέον εἰς ἀσκοὺς παλαιούς· εἰ δὲ μή, ῥήσσει ὁ οἶνος ὁ νέος τοὺς ἀσκούς, καὶ ὁ οἶνος ἐκχεῖται καὶ οἱ ἀσκοί ἀπολοῦνται· ἀλλὰ οἶνον νέον εἰς ἀσκοὺς καινούς βλετέον. - Ιησούς Χριστός, Μαρκ. β' 22
- Με το κρασί αποκαλύπτεται ο πραγματικός χαρακτήρας. - Πλάτων
- Μηκέτι ὑδροπότει, ἀλλ' οἴνῳ ὀλίγῳ χρῶ διὰ τὸν στόμαχόν σου καὶ τὰς πυκνάς σου ἀσθενείας. - Καινή Διαθήκη, Προς Τιμόθεον Α', 5 23
- Ο οίνος κάνει τον φτωχό πλούσιο στην φαντασία και τον πλούσιο φτωχό στην πραγματικότητα. - Πλάτων
- Οίνος ευφραίνει καρδίαν ανθρώπου. Βίβλος
- Το ανέρωτο κρασί σε κάνει να μην μπορείς να σκεφθείς λογικά. - Μένανδρος
- Το κρασί είναι εμφιαλωμένη ποίηση. - Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον
- Wine is bottled poetry
- Το κρασί είναι η μόνιμη απόδειξη ότι ο Θεός μας αγαπά και θέλει την ευτυχία μας. - Βενιαμίν Φραγκλίνος
- Wine is a constant proof that God loves us and wants us to be happy
- Το κρασί και το γάλα είναι νερό που πολύ καιρό είχε ευχάριστη συζήτηση με τα σταφύλια ή με την αγελάδα. - Σάμουελ Μπάτλερ
- Το κρασί μέσα, η αλήθεια έξω. - Τσαρλς Ντίκενς, Η ζωή και οι περιπέτειες του Νίκολας Νίκλμπυ (1838-1839), κεφ. 27
- Wine in, truth out.
- -Φταίει τὸ ζαβὸ τὸ ριζικό μας!
-Φταίει ὁ θεὸς ποὺ μᾶς μισεῖ!
-Φταίει τὸ κεφάλι τὸ κακό μας!
-Φταίει πρώτ᾿ ἀπ᾿ ὅλα τὸ κρασί!- Κώστας Βάρναλης, Οι μοιραίοι, πρώτη δημοσίευση περιοδικό «Μαύρος Γάτος» (1922)
Παροιμίες[επεξεργασία]
- Κάθε πράγμα είναι καλό όταν είναι καινούριο, ο φίλος και το κρασί είναι καλύτερα όταν παλιώσουν. - Τούρκικες παροιμίες
- Her şeyin yenisi, dostun, şarabın eskisi.
- Όταν ο μήνας δεν έχει ρώ (ρ) το κρασί θέλει νερό. - Ελληνική παροιμία
- Στο κρασί η αλήθεια. - Λατινικές παροιμίες
- In vino veritas
- Το κρασί μέσα, τα λόγια έξω. - Βιετναμέζικη παροιμία
ΠΗΓΗ
ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ ΟΙΝΟΣ (ΔΙΑΦΟΡΑ ΑΡΘΡΑ)
Πορτοκαλί Κρασιά
ΑΘΗΝΑ 22/05/2014
Θα έχετε ακούσει κάποιο από τα αστεία που ζητούν το αντίθετο μιας λέξης, π.χ. το αντίθετο του βιομήχανος ή το αντίθετο της λέξης φανταστικό. Έχω ένα άλλο, αν και σε διαφορετικό κλίμα, γνωρίζετε ποιο είναι το αντίθετο του ροζέ κρασιού;
Αν ο βιομήχανος έχει για αντίθετο το μηχανόβιο και το φανταστικό το λεμονάδα στη Ρόδο (Φάντα στην Κω), το ροζέ κρασί τι έχει; Μα φυσικά το …πορτοκαλί κρασί! Για να αφήσω τις κρυάδες εξηγώ: Γνωρίζετε πώς παράγονται τα ροζέ κρασιά;
Σε προηγούμενη ανάρτηση στο site έγραψα για τις παραλλαγές των μεθόδων παραγωγής τους. Θυμίζω: Σε γενικές γραμμές και αφού απαγορεύεται η παραγωγή ροζέ κρασιού από ανάμειξη λευκού και κόκκινου κρασιού, το ροζέ προκύπτει από κόκκινα (καμιά φορά μαζί με λευκά) σταφύλια τα οποία πατάμε και αφήνουμε με τις φλούδες (οι οποίες έχουν τις χρωστικές) για πολύ μικρό χρονικό διάστημα, αρκετό όμως για να πάρουν το ροδαλό τους χρώμα.
Τις φλούδες μετά από την πολύ μικρή παραμονή τους με το μούστο τις αφαιρούμε και αφήνουμε τη ζύμωση να μετατρέψει το μούστο σε κρασί. Αυτή είναι χοντρικά η μέθοδος που αν ακολουθήσουμε με λευκά σταφύλια μας δίνει το λευκό κρασί.
Η διαφορά της οινοποίησης λευκού και κόκκινου κρασιού δεν έγκειται μονάχα στο ότι χρησιμοποιούμε διαφορετικό χρώμα σταφύλι αλλά κυρίως στο ότι το μούστο των λευκών σταφυλιών τον αφήνουμε να ζυμώσει χωρίς τις φλούδες ενώ όταν θέλουμε να φτιάξουμε κόκκινο κρασί αφήνουμε τις φλούδες να δώσουν το χρώμα τους στο μούστο που θα γίνει κόκκινο κρασί καθ’ όλη τη διάρκεια της ζύμωσης.
Αυτά σε πολύ αδρές γραμμές. Χαλαρά μιλώντας το ροζέ κρασί προκύπτει από κόκκινο σταφύλι που του κάνουμε ‘λευκή’ οινοποίηση. Λέω χαλαρά γιατί δεν είναι ακριβώς έτσι – από κόκκινο σταφύλι μπορούμε να πάρουμε ακόμη και λευκό ή Gris κρασί αν ο αποχωρισμός του μούστου από τις φλούδες γίνει αμέσως, ενώ προκειμένου για ροζέ οι φλούδες παραμένουν έστω και για λίγες ώρες μαζί με το χυμό.
Τι θα γίνει όμως αν πάμε να κάνουμε ‘ερυθρή’ οινοποίηση σε λευκό σταφύλι, δηλαδή να αφήσουμε τις φλούδες με το χυμό κατά τη διάρκεια της ζύμωσης; Τα λευκά σταφύλια δεν έχουν στις φλούδες τους την ποσότητα των χρωστικών που λέγονται ανθοκυάνες έτσι όσο και να τις αφήσουμε δεν θα δώσουν πολύ χρώμα, αλλά παρόλα αυτά το κρασί θα πάρει μια σκούρα πορτοκαλί απόχρωση.
Θα μου πείτε φτιάχνει κανείς έτσι κρασί; Τεχνικά μιλώντας η παρουσία χρωστικών, φαινολών και τανινών από τις φλούδες δεν μπορεί να δώσει ένα λευκό κρασί όπως το ξέρουμε, γι αυτό αυτές οι ουσίες θεωρούνται ανεπιθύμητες προκειμένου για κρασί από λευκά σταφύλια.
Πολλοί ερασιτέχνες όμως που έχουν ένα αμπελάκι ακολουθούν αυτή τη μέθοδο και στην Ιταλία μέχρι να επικρατήσουν τα καθαρά και τεχνικώς ‘σωστά’ λευκά κρασιά στην αγορά τη δεκαετία του ’60, τα πορτοκαλί κρασιά ήταν πολύ συνηθισμένα. Στις μέρες μας όμως εκτός από τους ερασιτέχνες υπάρχουν και κάποιο σοβαροί οινοποιοί οι οποίοι εξειδικεύονται στην παραγωγή τέτοιων κρασιών.
Ο πρώτος που έγινε γνωστός φτιάχνωντας τέτοια κρασιά ήταν ο Ιταλο-Σλοβένος Josko Gravner στο Friuli της βόρειο-ανατολικής Ιταλίας στις πλαγιές κοντά στα σύνορα με τη Σλοβενία. Ο Gravner εκτός από την ανορθόδοξη πρακτική για επαγγελματία οινοποιό της παραγωγής πορτοκαλί κρασιών κάνει και άλλα ‘τρελά’ πράγματα. Πιο χαρακτηριστικό απ’ όλα είναι ότι για τη ζύμωση χρησιμοποιεί αντί για ανοξείδωτες δεξαμενές ή ξύλινα βαρέλια τεράστια πήλινα πιθάρια τα οποία θάβει στο χώμα.
Αυτά τα προμηθεύεται από τη Γεωργία, kwevri στην τοπική γλώσσα, μιας και εκεί μόνο έχει επιβιώσει η αρχαία τέχνη της κατασκευής τους και εκεί χρησιμοποιούνται στην οινοποίηση, μια παράδοση που λέγεται ότι έχει ιστορία 5.000 χρόνων.
Ο Gravner έχει εμπνεύσει αρκετούς συντοπίτες του, μεταξύ αυτών και των εγκατεστημένο στην περιοχή και παντρεμένο με Ιταλίδα Έλληνα Βαγγέλη Παράσχο, σε τέτοιο βαθμό που μπορούμε να μιλάμε για τη σχολή των Πορτοκαλί κρασιών του Friuli. Πώς είναι αυτά τα κρασιά;
Κατ’ αρχήν το χρώμα τους είναι βαθύ πορτοκαλί, ούτε χρυσό όπως τα γλυκά ή τα παλαιωμένα λευκά κρασιά, αλλά ούτε και ροζέ, αλλά πορτοκαλί. Πολύ συχνά δε αυτά τα κρασιά είναι και θολά διότι η σχολή του Gravner οινοποιεί συνήθως με ελάχιστες παρεμβάσεις στα πρότυπα των λεγόμενων ‘φυσικών’ κρασιών και έτσι αποφεύγεται το φιλτράρισμα και η διαύγαση.
Στη μύτη τα αρώματα της φλούδας ώριμου πορτοκαλιού, κίτρου και κυδωνιού κυριαρχούν ανεξάρτητα από την ποικιλία του σταφυλιού που έχει χρησιμοποιηθεί. Μια κριτική σε αυτά τα κρασιά είναι ότι είναι όλα ίδια. Αυτό είναι πολύ λάθος όμως. Αν εξαιρέσουμε τις προφανείς ομοιότητες του κοινού στυλ, τα κρασιά αυτά παρουσιάζουν μεγάλη ποικιλία διαφορετικών αρωμάτων και γεύσης.
Άλλα αρώματα που συναντάμε είναι από νεκταρίνι, ροδάκινο, μέλι και ξηρούς καρπούς αλλά και λουλούδια. Δεν είναι λίγες δε οι φορές που τα αρώματα αυτά πλαισιώνονται από μια οξειδωτική νότα που οφείλεται αφενός στο ότι κατά τη ‘φυσική’ οινοποίησή τους τα αντιοξειδωτικά θειώδη έχουν χρησιμοποιηθεί με μεγάλη φειδώ και αφετέρου στο ότι τα πήλινα πιθάρια είναι πιο διαπερατά από το οξυγόνου από τα δρύινα βαρέλια.
Η πρώτη αίσθηση από τη μύτη μπορεί να παραπέμψει σε αρώματα γλυκού κρασιού πράγμα που η πρώτη γουλιά διαψεύδει καθώς τα περισσότερα πορτοκαλί κρασιά είναι ξηρά. Στο στόμα έχουν αρκετό όγκο, συχνά το αλκοόλ είναι γενναιόδωρο προσφέροντας γλύκα και στρογγυλάδα και υφή τους είναι αρκετά λιπαρή. Συχνά παρόλο που έχουν προκύψει από τα φτωχά σε τανίνες λευκά σταφύλια αφήνουν μια στυφάδα στην επίγευση. Δεν είναι για όλους αυτά τα κρασιά καθώς απαιτούν μια εξοικείωση λόγω του πολύ ιδιαίτερου χαρακτήρα τους.
Η θολή όψη και τα οξειδωτικά αρώματα όμως είναι χαρακτηριστικά που πολύ εύκολα μπορούν να ωθήσουν κάποιον να τα απορρίψει. Αν όμως τα προσεγγίσουμε με πιο ανοιχτό πνεύμα θα μπορέσουμε να γευτούμε κρασιά πολύ όμορφα και εντελώς ιδιαίτερα.
Πάλι βέβαια θα πω το προφανές, ότι υπάρχουν τα καλά και τα όχι τόσο καλά πορτοκαλί κρασιά… Εκτός από το Friuli και την ίδια τη Σλοβενία, πορτοκαλί κρασιά παράγονται στη Γαλλία, τη Γερμανία, την Αυστραλία , τη Νέα Ζηλανδία και στην Καλιφόρνια.
Στην Ελλάδα παλαιότερα γινόταν εισαγωγή των κρασιών του Παράσχου και πιθανόν να υπάρχουν ακόμα σε κάποιες κάβες. Σίγουρα όμως θα βρείτε τα μαγικά κρασιά του Gravner, αλλά και κάποιων άλλων στο εστιατόριο του Ιβαν Οταβιάνι στο Κολωνάκι.
Εκτός από τον Gravner μεγάλα ονόματα είναι ο Paolo Bea από την Umbria, το οινοποιείο De Conciliis, o Edi Kante, o Stanislao Radikon, o Zidarich, o Vodopivec και ο Kristianic. Αν τα συναντήσετε σας συστήνω να μη διστάσετε να τα δοκιμάσετε με …ανοιχτό μυαλό.
Στέφανος Τσαλαβούτας AIWS
------------------------------------------
Πορτοκαλί Κρασί
Η δημοτικότητά τους συνεχώς ανεβαίνει και σιγά σιγά κάνουν την εμφάνισή τους και στο Ελληνικό αμπελώνα. Τα Πορτοκαλί Κρασιά είναι μια σύγχρονη τάση με ρίζες στο παρελθόν και σίγουρα θα μας αποσχολήσουν στο κοντινό μέλλον.
Τι είναι λοιπόν τα πορτοκαλί κρασιά;
Για την παρασκευή των σύγχρονων λευκών κρασιών, τα σταφύλια σπάζονται και τα στερεά τμήματα διαχωρίζονται γρήγορα από το χυμό για να διατηρηθεί το ανοιχτόχρωμο χρώμα του κρασιού. Τα Πορτοκαλί κρασιά είναι λευκά κρασιά που παράγονται ακολουθώντας τη διαδικασία που εφαρμόζεται στα κόκκινα, με παρατεταμένη δηλαδή διαβροχή των θρυμματισμένων φλοιώντων σταφυλιών και των σπόρων. Σε άλλες περιπτώσεις η παραγωγή πορτοκαλί κρασιών γίνεται με την οινοποίηση ερυθρωπών ποικιλιών σε υψηλότερες από το κανονικό θερμοκρασίες που φτάνουν τους 25ο C, μετά από αφαίρεση των στέμφυλων.
Συχνά η ζύμωση πραγματοποιείται σε πήλινα δοχεία ή ξύλινα βαρέλια ακολουθώντας αρχαίες πρακτικές και οινικές παραδόσεις που έχουν ρίζες στην περιοχή του Καυκάσου.
Η αναβίωσή τους ξεκίνησε στα σύνορα Ιταλίας – Σλοβενίας και η τάση αναπτύχθηκε γρήγορα και στις δύο πλευρές. Πατέρας της νέας τάσης θεωρείται ο Ιταλο-Σλοβένος Josko Gravner που ενώ ήταν παραγωγός κάποιων από τα πιο ευκολόπιοτα λευκά κρασιά της Ιταλίας, αποφάσισε να πάψει να ακολουθεί τις σύγχρονες οινοποιητικές τεχνικές, δοκιμάζοντας εκείνες του μακρινού παρελθόντος. Στα μέσα της δεκαετίας του 90 αναζήτησε έμπνευση στην αρχαία οινοποιητική ζώνη της Γεωργίας. Εκεί ανακάλυψε τα qvevri, πήλινα δοχεία στα οποία ζύμωνε το κρασί στην αρχαιότητα, θαμμένο στο έδαφος.
Οι πρώτες κιόλας δοκιμές της αρχέγονης μεθόδου έδωσαν ιδιαίτερου ενδιαφέροντος κρασιά που απόκτησαν φανατικούς φίλους αλλά στον αντίποδα προκάλεσαν και έντονες αντιδράσεις.
Σίγουρα ιδιαίτερα, τα πορτοκαλί κρασιά κυμαίνονται χρωματικά από λαμπερό χρυσαφένιο χρώμα έως μέτριου βάθους καφές. Στον ουρανίσκο, συχνά διαθέτουν την υφή, το σώμα και τις τανίνες ερυθρών οίνων καθώς και τα φρούτα και τη μεταλλικότητα λευκών. Πολλά διαθέτουν γήινα χαρακτηριστικά, πλούσια κρεμώδη υφή και χαρακτηριστικά παλαίωσης.
Στην Ελλάδα οι χαρακτηριστικότερες εκδοχές πορτοκαλί κρασιών είναι αυτή του Ροδίτη του Κτήματος Τάτση, του ΜΕΤΑ της Πιερείας Ερατεινής και του Orange του Ανατολικού Αμπελώναπου μόλις κυκλοφόρησε, ενώ νέες πειραματικές οινοποιήσεις βρίσκονται σε εξέλιξη.
Εσείς έχετε δοκιμάσει τη νέα τάση των Orange Wines;
Η δημοτικότητά τους συνεχώς ανεβαίνει και σιγά σιγά κάνουν την εμφάνισή τους και στο Ελληνικό αμπελώνα. Τα Πορτοκαλί Κρασιά είναι μια σύγχρονη τάση με ρίζες στο παρελθόν και σίγουρα θα μας αποσχολήσουν στο κοντινό μέλλον.
Τι είναι λοιπόν τα πορτοκαλί κρασιά;
Για την παρασκευή των σύγχρονων λευκών κρασιών, τα σταφύλια σπάζονται και τα στερεά τμήματα διαχωρίζονται γρήγορα από το χυμό για να διατηρηθεί το ανοιχτόχρωμο χρώμα του κρασιού. Τα Πορτοκαλί κρασιά είναι λευκά κρασιά που παράγονται ακολουθώντας τη διαδικασία που εφαρμόζεται στα κόκκινα, με παρατεταμένη δηλαδή διαβροχή των θρυμματισμένων φλοιώντων σταφυλιών και των σπόρων. Σε άλλες περιπτώσεις η παραγωγή πορτοκαλί κρασιών γίνεται με την οινοποίηση ερυθρωπών ποικιλιών σε υψηλότερες από το κανονικό θερμοκρασίες που φτάνουν τους 25ο C, μετά από αφαίρεση των στέμφυλων.
Συχνά η ζύμωση πραγματοποιείται σε πήλινα δοχεία ή ξύλινα βαρέλια ακολουθώντας αρχαίες πρακτικές και οινικές παραδόσεις που έχουν ρίζες στην περιοχή του Καυκάσου.
Η αναβίωσή τους ξεκίνησε στα σύνορα Ιταλίας – Σλοβενίας και η τάση αναπτύχθηκε γρήγορα και στις δύο πλευρές. Πατέρας της νέας τάσης θεωρείται ο Ιταλο-Σλοβένος Josko Gravner που ενώ ήταν παραγωγός κάποιων από τα πιο ευκολόπιοτα λευκά κρασιά της Ιταλίας, αποφάσισε να πάψει να ακολουθεί τις σύγχρονες οινοποιητικές τεχνικές, δοκιμάζοντας εκείνες του μακρινού παρελθόντος. Στα μέσα της δεκαετίας του 90 αναζήτησε έμπνευση στην αρχαία οινοποιητική ζώνη της Γεωργίας. Εκεί ανακάλυψε τα qvevri, πήλινα δοχεία στα οποία ζύμωνε το κρασί στην αρχαιότητα, θαμμένο στο έδαφος.
Οι πρώτες κιόλας δοκιμές της αρχέγονης μεθόδου έδωσαν ιδιαίτερου ενδιαφέροντος κρασιά που απόκτησαν φανατικούς φίλους αλλά στον αντίποδα προκάλεσαν και έντονες αντιδράσεις.
Σίγουρα ιδιαίτερα, τα πορτοκαλί κρασιά κυμαίνονται χρωματικά από λαμπερό χρυσαφένιο χρώμα έως μέτριου βάθους καφές. Στον ουρανίσκο, συχνά διαθέτουν την υφή, το σώμα και τις τανίνες ερυθρών οίνων καθώς και τα φρούτα και τη μεταλλικότητα λευκών. Πολλά διαθέτουν γήινα χαρακτηριστικά, πλούσια κρεμώδη υφή και χαρακτηριστικά παλαίωσης.
Στην Ελλάδα οι χαρακτηριστικότερες εκδοχές πορτοκαλί κρασιών είναι αυτή του Ροδίτη του Κτήματος Τάτση, του ΜΕΤΑ της Πιερείας Ερατεινής και του Orange του Ανατολικού Αμπελώναπου μόλις κυκλοφόρησε, ενώ νέες πειραματικές οινοποιήσεις βρίσκονται σε εξέλιξη.
Εσείς έχετε δοκιμάσει τη νέα τάση των Orange Wines;
------------------------------------------
Πορτοκαλί κρασί: Η νέα μόδα που κατακτά με το μεθυστικό άρωμα & το ξεχωριστό του χρώμα
Η δημοτικότητά τους συνεχώς ανεβαίνει και σιγά σιγά κάνουν την εμφάνισή τους και στο Ελληνικό αμπελώνα. Τα Πορτοκαλί Κρασιά είναι μια σύγχρονη τάση με ρίζες στο παρελθόν και σίγουρα θα μας αποσχολήσουν στο κοντινό μέλλον.
11 Αυγούστου 2015 - 9:03μμ
Για την παρασκευή των σύγχρονων λευκών κρασιών, τα σταφύλια σπάζονται και τα στερεά τμήματα διαχωρίζονται γρήγορα από το χυμό για να διατηρηθεί το ανοιχτόχρωμο χρώμα του κρασιού. Τα Πορτοκαλί κρασιά είναι λευκά κρασιά που παράγονται ακολουθώντας τη διαδικασία που εφαρμόζεται στα κόκκινα, με παρατεταμένη δηλαδή διαβροχή των θρυμματισμένων φλοιώντων σταφυλιών και των σπόρων. Σε άλλες περιπτώσεις η παραγωγή πορτοκαλί κρασιών γίνεται με την οινοποίηση ερυθρωπών ποικιλιών σε υψηλότερες από το κανονικό θερμοκρασίες που φτάνουν τους 25ο C, μετά από αφαίρεση των στέμφυλων.
Συχνά η ζύμωση πραγματοποιείται σε πήλινα δοχεία ή ξύλινα βαρέλια ακολουθώντας αρχαίες πρακτικές και οινικές παραδόσεις που έχουν ρίζες στην περιοχή του Καυκάσου.
Η αναβίωσή τους ξεκίνησε στα σύνορα Ιταλίας – Σλοβενίας και η τάση αναπτύχθηκε γρήγορα και στις δύο πλευρές. Πατέρας της νέας τάσης θεωρείται ο Ιταλο-Σλοβένος Josko Gravner που ενώ ήταν παραγωγός κάποιων από τα πιο ευκολόπιοτα λευκά κρασιά της Ιταλίας, αποφάσισε να πάψει να ακολουθεί τις σύγχρονες οινοποιητικές τεχνικές, δοκιμάζοντας εκείνες του μακρινού παρελθόντος. Στα μέσα της δεκαετίας του 90 αναζήτησε έμπνευση στην αρχαία οινοποιητική ζώνη της Γεωργίας. Εκεί ανακάλυψε τα qvevri, πήλινα δοχεία στα οποία ζύμωνε το κρασί στην αρχαιότητα, θαμμένο στο έδαφος.
Οι πρώτες κιόλας δοκιμές της αρχέγονης μεθόδου έδωσαν ιδιαίτερου ενδιαφέροντος κρασιά που απόκτησαν φανατικούς φίλους αλλά στον αντίποδα προκάλεσαν και έντονες αντιδράσεις.
Σίγουρα ιδιαίτερα, τα πορτοκαλί κρασιά κυμαίνονται χρωματικά από λαμπερό χρυσαφένιο χρώμα έως μέτριου βάθους καφές. Στον ουρανίσκο, συχνά διαθέτουν την υφή, το σώμα και τις τανίνες ερυθρών οίνων καθώς και τα φρούτα και τη μεταλλικότητα λευκών. Πολλά διαθέτουν γήινα χαρακτηριστικά, πλούσια κρεμώδη υφή και χαρακτηριστικά παλαίωσης.
Στην Ελλάδα οι χαρακτηριστικότερες εκδοχές πορτοκαλί κρασιών είναι αυτή του Ροδίτη του Κτήματος Τάτση και του Πορτοκαλί Μεθυμναίου ενώ νέες πειραματικές οινοποιήσεις βρίσκονται σε εξέλιξη.
Πηγή: botilia.gr
ΕΙΔΑΜΕ ΕΔΩ
------------------------------------------
Το πορτοκαλί κρασί θα είναι
το ποτό του 2017
Μέχρι τώρα γνωρίζαμε για κόκκινο, λευκό και ροζέ κρασί, ωστόσο το… πορτοκαλί κρασί θα είναι όπως φαίνεται το ποτό του 2017.
Πρόκειται για ένα συνδυασμό από το γευστικό πλούτο που προσφέρει το κόκκινο κρασί και από την φρεσκάδα που δίνει το λευκό.
Το πορτοκαλί κρασί παίρνει το όνομά του καθαρά από το χρώμα του, αφού δεν περιέχει εσπεριδοειδή.
Ενώ ο χυμός από τα σταφύλια και οι φλούδες διαχωρίζονται αμέσως όταν παράγεται το λευκό κρασί, στο πορτοκαλί κρασί, οι φλούδες παραμένουν. Αυτή η διαδικασία – γνωστή ως επαφή με τις φλούδες – παράγει τανίνες, ένα ουσιαστικό συστατικό του κρασιού. Οι φλούδες των σταφυλιών μπορούν να διατηρηθούν στο κρασί από μία βδομάδα έως ένα χρόνο για να δημιουργήσουν διαφορετικά χρώματα και γεύσεις.
Επίσης, σπάνια χρησιμοποιούνται ζυμομήκυτες. Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι το κρασί να έχει μια πιο φρουτώδης γεύση.
Η Amelia Singer, οινολόγος του ITV, δήλωσε πρόσφατα στην Evening Standard, ότι τα καλύτερα πορτοκαλί κρασιά έχουν «συναρπαστικό άρωμα, σε συνδυασμό με μια όμορφη ένταση από μελίρρυτο, και δυναμική πρόσφυση από τις τανίνες».
Το πορτοκαλί κρασί είναι «απίστευτα ευέλικτο», πρόσθεσε και μπορεί να συνδυαστεί με τυρί, καθώς και με την ινδική κουζίνα, με πιάτα από της Αιθιοπίας, την περσική κουζίνα και τα μαροκινά πιάτα, λόγω της οξύτητας που έχει και της φρουτώδους γεύσης του.
Πηγή: protothema.gr
ΕΙΔΑΜΕ ΕΔΩ
------------------------------------------
Orange wine is the new rosé
At Anfora in the West Village, a server pours a wine with a distinct orange glint, like the last rays of a summer sunset. In a certain light, it could be mistaken for an easy drinking, easily forgettable rosé — until you have a sip.
This wine, called Coenobium “Ruscum,” is made at a nunnery in Lazio, Italy, and its intense aromas and tastes run to dried pears, sage and hazelnuts. In place of a rosé’s cheery gulpability, this sipper verges on austere, with a bit of tannin that nips at your gums, as if it were a red. But Coenobium (Latin for “convent”) is an orange wine, an ancient style from the republic of Georgia that’s come into vogue in modern wine circles.
“This category may be the oldest, but it’s also the newest category in the Western world,” says Joe Campanale, wine director for Anfora.
While rosés are made with red wine grapes whose skin is removed early in the process, leaving just a hint of color, oranges are made in the opposite style. They come from white wine grapes that are left to macerate with their skins on, instead of separating the pressed juices from the skins to preserve clarity and avoid tannins. The result is a pour with a unique amber hue, tannins that grip your mouth, and flavors and aromas that range from musk to mushrooms to orange Creamsicle.
“These are not refreshing white wines,” says Campanale.
“The first thing I tell people is to put on the shelf everything you already know about wine,” says wine blogger Alice Feiring of how to approach a glass of orange. “Then I tell them that they are about to experience a snapshot into how wines must have tasted centuries ago. ”
Orange wines have been made in the republic of Georgia for thousands of years, but more recently Italy and Slovenia have produced them. Now vintners from Long Island to Australia are jumping on the trend. But not everyone’s a fan.
“I’m more intrigued than enamored by them,” says Josh Wesson, a former champion sommelier and founder of the Best Cellars retail shops. “I tend to savor fruit in wine. Orange wines trade that for other things.”
If you’re trying orange wine for the first time, it’s critical to enjoy them with an appropriate food — salty, smoky, richer fare like hard cheeses and cured meats are a safe bet — at a place that cares about them.
“They need to be served the right way—at cool cellar temperature and maybe even with decanting,” says Pascaline Lepeltier, wine director at the soon-to-reopen Rouge Tomate.
Even then, Campanale cautions that it might not be love at first sip. “Some will love it immediately, some will be repulsed, and some will be intrigued,” he says. “ You need a certain mind-set.”
Or, as wine radio personality Levi Dalton puts it, “These are not wines that come to you. You have to come to them.”
5 orange wines to try
Pheasant’s Tears Rkatsiteli 2011
This amber-tinted Georgian bottle is aged in clay vessels buried in earth; it has a smokey aroma and tastes of lychee. $19 a bottle at Thirst Wine Merchants, 187 Dekalb Ave., Brooklyn
Coenobrium “Ruscum” 2011
Bursting with nutty, spicy, even guava notes, this is a good starter orange. $17 a glass at Anfora Wine Bar, 34 Eighth Ave.
Fog Monster 2012
“Up front, it’s in the happy honey zone, then white grapefruit takes over,” says L.J. Hollins, wine director at Kilo Wine Bar, of this California option aged in concrete. $65 a bottle at Kilo Wine Bar, 857 Ninth Ave.
Gravner Anfora Ribolla Gialla 2004
Calm and rich, it delivers a mouthful of autumn essences. $89.99 a bottle at Italian Wine Merchants, 108 E. 16th St.
Brooklyn Oenology Gewurztraminer 2012
This Finger Lakes entry is the color of ripe cantaloupe, and evokes jasmine tea, ginger and citrus. “I tell people it tastes like a high-class orange Creamsicle,” says server Jose Cepin. $25.99 a bottle at the BOE tasting room, 209 Wythe Ave., Brooklyn
------------------------------------------
Forget Red, White, and Rosé—Orange Wine Is What You Should Be Sipping This Fall
Five years ago marked the entrance of “orange wine”—an obscure category that has stirred some very vocal proponents and riled some very vocal detractors—into the international wine scene. Though the style has been produced for quite some time, the “orange” description was purportedly coined in 2004 by a U.K.-based wine importer who encountered a bottle in winemaker Frank Cornelissen’s cellar in Sicily. It refers to certain white wines (yes, they’re made from white grapes) that fall somewhere on the color spectrum of fall foliage. Their flavors also have great autumnal appeal, since many can be downright and broodingly earthy. Orange wine has become somewhat of a derogatory term amongst sommeliers, and some restaurants have taken to listing them as amber, which is a more accurate description of color in many cases. “I prefer skin-fermented,” says Master Sommelier Pascaline Lepeltier of NYC’s soon-to-reopen Rouge Tomate, referring to the method by which the wine is made: fermented on the skins, or "macerated," the same way a red wine obtains its color and texture.
Think of the wine like tea, with maceration akin to steeping. The longer it macerates, the more character, depth of color, tannins, and bitterness is extracted. It’s the way whites were made in ancient times, before the advent of stainless steel tanks, pumps, and filtration systems. Some producers today are even producing orange wines in clay vessels called amphorae, which are dug into the ground to protect the wine from oxidation, light, and temperature fluctuations.
Sure, orange wines can be challenging for those not used to so much texture in their whites, and some may seem like hippie wines: made in strangely rustic ways, showing their bumps, bruises, and the signature of the winemakers who loved them. But the best examples prove that skin contact can amplify flavors where conventional white winemaking would distill them down to their essence. They’re great if you’re in a bind for something to pair with funkier fare—like sweetbreads, chicken liver mousse, or game birds—as well as with the autumnal bounty of your fall dinner table.
It’s a tradition that is still very much alive in Eastern Europe, like in Georgia, where Lepeltier recently traveled to study up on the technique, and has slowly but surely migrated west and even into the New World, with several prominent wineries in California now practicing skin-fermentation.
Here are seven skin-fermented wines to try this fall:
2013 Iago’s Wine Chinuri
Kartli Republic of Georgia; $19
Iago Bitarishvili founded his winery in 2003 to realize his dream of making wine in the traditional homespun way of his region. So he crushes his organically grown chinuri grapes in a large, hollowed-out log and empties the resulting juice and skins into earthenware vessels called qvevri, which then remain buried in the ground for up to six months. It may sound like alchemy, but the result is a fascinating mouthful: pear, autumn honey, buckwheat, and eastern spices, with the structure of a red wine built for aging. Try it with hard cheeses and charcuterie or more substantial vegetarian fare like bitter greens and eggplant.
For information: wine-searcher.com
Kartli Republic of Georgia; $19
Iago Bitarishvili founded his winery in 2003 to realize his dream of making wine in the traditional homespun way of his region. So he crushes his organically grown chinuri grapes in a large, hollowed-out log and empties the resulting juice and skins into earthenware vessels called qvevri, which then remain buried in the ground for up to six months. It may sound like alchemy, but the result is a fascinating mouthful: pear, autumn honey, buckwheat, and eastern spices, with the structure of a red wine built for aging. Try it with hard cheeses and charcuterie or more substantial vegetarian fare like bitter greens and eggplant.
For information: wine-searcher.com
2011 Kabaj Rebula
Goriška Brda, Slovenia; $24
Since very little has been written on the ancient methods, Kabaj’s winemaker—Jean-Michel Morel—opted to study at a Georgian monastery to fine-tune his craft. This rebula (the Slovenian name for Italy’s ribolla) ferments with the skins for thirty days to attain its rich texture and glowing amber hue while retaining vibrancy of fruit—like ripe peach and apricot reined in by savory herbal tones. It calls for sipping outside in the cool fall air and pairs impressively well with anything from tuna crudo to veal sweetbreads.
For information: wine-searcher.com
Goriška Brda, Slovenia; $24
Since very little has been written on the ancient methods, Kabaj’s winemaker—Jean-Michel Morel—opted to study at a Georgian monastery to fine-tune his craft. This rebula (the Slovenian name for Italy’s ribolla) ferments with the skins for thirty days to attain its rich texture and glowing amber hue while retaining vibrancy of fruit—like ripe peach and apricot reined in by savory herbal tones. It calls for sipping outside in the cool fall air and pairs impressively well with anything from tuna crudo to veal sweetbreads.
For information: wine-searcher.com
2008 Radikon Ribolla Gialla
Friuli-Venezia Giulia, Italy; $55 (500mL)
Stanko Radikon’s vineyard lies in the village of Oslavia in Italy’s Friuli, just shy of the Slovenian border, and his wines certainly show that cultural cross-pollination. Believing firmly that the true character of ribolla gialla grapes is contained in the skins, he allows this wine an extra-long maceration, resulting in an intense gold hue and a slight cloudiness due to its unfiltered nature. It is full-bodied and packed with wild floral aromas, stone fruit, and spice.
For information: wine-searcher.com
Friuli-Venezia Giulia, Italy; $55 (500mL)
Stanko Radikon’s vineyard lies in the village of Oslavia in Italy’s Friuli, just shy of the Slovenian border, and his wines certainly show that cultural cross-pollination. Believing firmly that the true character of ribolla gialla grapes is contained in the skins, he allows this wine an extra-long maceration, resulting in an intense gold hue and a slight cloudiness due to its unfiltered nature. It is full-bodied and packed with wild floral aromas, stone fruit, and spice.
For information: wine-searcher.com
2010 Zidarich Malvasia
Carso, Italy; $54
A disciple of Radikon, Benjamin Zidarich tends his vines in the Carso sub-district of Friuli, named for the hard karst limestone soil out of which the local winemakers carve their deep, winding cellars. That minerality is also present in this malvasia, which ferments “sulle bucce” (on the skins), enhancing both the wine’s citrine glow and the juiciness of its fruit. It also bears a distinct saline character it can only get from its proximity to the Adriatic Sea. If you like this and are game for something more intense, try his Prulke—a blend of vitovska, malvasia, and sauvignon blanc.
For information: wine-searcher.com
Carso, Italy; $54
A disciple of Radikon, Benjamin Zidarich tends his vines in the Carso sub-district of Friuli, named for the hard karst limestone soil out of which the local winemakers carve their deep, winding cellars. That minerality is also present in this malvasia, which ferments “sulle bucce” (on the skins), enhancing both the wine’s citrine glow and the juiciness of its fruit. It also bears a distinct saline character it can only get from its proximity to the Adriatic Sea. If you like this and are game for something more intense, try his Prulke—a blend of vitovska, malvasia, and sauvignon blanc.
For information: wine-searcher.com
2012 COS Pithos Bianco
Sicilia, Italy; $34
Giambattista Cilia and Giusto Occhipinti of Sicily’s COS began experimenting with fermenting their wines in clay amphorae around 2000 to discover that the ones obtained from Spain produced the most interesting results. Pithos Bianco, made from grecanico grapes, undergoes a seven-month maceration in those very vessels, buried in the ground as the Georgians do. Goldenrod in color, it’s a complex web of dried apricot, orange peel, and marzipan flavors, underscored by a seashell-like minerality. Bone-dry and textured like a full-bodied red, it can handle a wide array of savory fare.
For information: wine-searcher.com
Sicilia, Italy; $34
Giambattista Cilia and Giusto Occhipinti of Sicily’s COS began experimenting with fermenting their wines in clay amphorae around 2000 to discover that the ones obtained from Spain produced the most interesting results. Pithos Bianco, made from grecanico grapes, undergoes a seven-month maceration in those very vessels, buried in the ground as the Georgians do. Goldenrod in color, it’s a complex web of dried apricot, orange peel, and marzipan flavors, underscored by a seashell-like minerality. Bone-dry and textured like a full-bodied red, it can handle a wide array of savory fare.
For information: wine-searcher.com
2012 Foradori Nosiola Fontanasanta
Vigneti delle Dolomiti, Italy; $48
When Elisabetta Foradori first tasted the amphora-aged wines of COS in 2009, she began reflecting on her own production of nosiola, a native grape variety in her part of the Dolomites thought to be named for the “nocciola” (hazelnut) aromas it exhibits. In eras past, the wine was fermented on the skins. So she sourced terra cotta tinajas (amphorae) in southern Spain, in which the wine now undergoes a long, slow maceration each vintage. She seems to capture a concentration of energy in addition to aromatics by this method, and although the wine is radiant yellow in color, skin-fermenting curbs rather than accentuates the variety’s inherent bitter quality.
For information: wine-searcher.com
Vigneti delle Dolomiti, Italy; $48
When Elisabetta Foradori first tasted the amphora-aged wines of COS in 2009, she began reflecting on her own production of nosiola, a native grape variety in her part of the Dolomites thought to be named for the “nocciola” (hazelnut) aromas it exhibits. In eras past, the wine was fermented on the skins. So she sourced terra cotta tinajas (amphorae) in southern Spain, in which the wine now undergoes a long, slow maceration each vintage. She seems to capture a concentration of energy in addition to aromatics by this method, and although the wine is radiant yellow in color, skin-fermenting curbs rather than accentuates the variety’s inherent bitter quality.
For information: wine-searcher.com
2014 Dirty & Rowdy Sémillon
Yountville, California; $39
Hardy Wallace of California’s Dirty & Rowdy finds that the grape variety sémillon is particularly suited to skin-fermenting, which brings out its natural earthy, smoky flavors. His sémillon macerates with the skins for approximately two weeks in open-top fermenters, in the same way one would make certain pinot noirs. The deep straw-hued, subtly hazy wine is firm and unyielding at first, opening up to fresh fig and stony-smoky aromas after a hearty decant. Try it with any mushroom or poultry dish, or richer, meatier pastas.
For information: wine-searcher.com
Yountville, California; $39
Hardy Wallace of California’s Dirty & Rowdy finds that the grape variety sémillon is particularly suited to skin-fermenting, which brings out its natural earthy, smoky flavors. His sémillon macerates with the skins for approximately two weeks in open-top fermenters, in the same way one would make certain pinot noirs. The deep straw-hued, subtly hazy wine is firm and unyielding at first, opening up to fresh fig and stony-smoky aromas after a hearty decant. Try it with any mushroom or poultry dish, or richer, meatier pastas.
For information: wine-searcher.com
ΕΙΔΑΜΕ ΕΔΩ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)